Ég lifi fyrir hana
án þess að vita hvort ég hitti hana eða hún hitti mig.
Ég man ekki núna hvernig það var,
en að lokum hafði hún yfirbugað mig.
Ég lifi fyrir hana sem gaf mér
allan minn raunverulega styrk.
Ég lifi fyrir hana og það íþyngir mér ekki.
Ég lifi líka fyrir hana,
ekki gera mig svona afbrýðisama.
Hún er meðal þeirra sem eru hvað mest
ljúfar og hlýjar eins og koss.
Hún er alltaf mér við hlið
til að bæla niður einmanakenndina mína.
Meira en fyrir mig,
fyrir hana, ég lifi, líka.
Hún er gyðjan sem býður þér
að snerta hana blíðlega.
Úr píanóinu mínu heyrast stundum sorgarhljóð,
dauðinn er ekki til, ef hún er hér.
Ég lifi fyrir hana sem mér gefur
alla þá ástúð sem gefin er,
stundum kýlir hún fyrir alvöru
en það er hnefi sem meiðir ekki.
Ég lifi fyrir hana sem gefur mér
styrk, gildi og veruleika
til þess að finnast hálflifandi.
Hversu sársaukafullt það þegar hún er ekki hér!
Ég bý fyrir hana á gistihúsi.
Hve skínandi sterk og stór!
Ég lif fyrir hana í eigin skinni.
Ef hún syngur í hálsinum mínum,
mínir svörtustu erfiðleikar óttans...
Ég lifi fyrir hana og enga aðra
hún getur lifað inni í mér.
Hún gaf mér lífið, ég lifi því...
...Ef hún er mér við hlið.
Ef hún er mér við hlið.
Allt frá kassa eða andspænis vegg.
Ég lifi fyrir hana eins og ég mögulega get.
Í hinu myrkasta hugarástandi.
Ég lif fyrir hana út í ystu nöf.
Hver dagur er sigur,
aðalpersónan er hún líka.
Ég lifi fyrir hana vegna þess að
hún gefur mér alltaf afurð.
Vegna þess að tónlistin er svona,
trú og einlæg í lífinu.
Ég lifi fyrir hana sem gefur mér
nætur, fullar af ást; og frelsi.
Ef það væri annað líf,
myndi ég lifa því fyrir hana líka.
Hún heitir tónlist.
Ég lifi líka.
Ég lifi fyrir hana, trúðu mér.
Fyrir hana líka.
Ég lifi fyrir hana.
Ég lifi.
Fyrir hana.