Vincenzo Valente - Manella mia

Mana ca mm'accarézza e mme cunzòla,

uh, quanta smanie t'hê pigliato 'a me.

Dint'a 'sta vita, abbandunata e sóla,

sèmpe mm'è parzo, 'nzuónno, 'e te vedé.

E te vedévo mòvere 'a luntano,

cómme avisse vuluto salutá.

E currévo addu te, cu 'o córe 'mmano,

appaurato 'e mme puté scetá.

Mana ca t'arrubbaste chistu còre,

tiénelo fòrte e cchiù nun 'o lassá.

Dòppo tant'anne 'e làcreme e dulóre,

tu sóla mm'hê saputo cunzulá.

Cómm' 'o cecato ca nun 'ngarra 'a via,

mm'avría pututo pèrdere pe' tte,

ma tu vuliste farme cumpagnía

tutta cuntènta 'e nun mme fá cadé.

Tiéneme astrinto, tiéneme afferrato,

manélla mia, pe' nun mme lassá cchiù.

Mo che mm'hê visto tanto appassiunato,

mme puó' dá pace sulamènte tu.

Ma si t'ha da passá 'sta fantasia,

si 'sta cundanna 'e morte aggi' 'a paté,

pòrtate appriesso tutt' 'a vita mia.

Scíppame 'o córe e nun mm' 'o fá vedé.