Vincenzo De Crescenzo - Malincònico Autunno

Èrano vèrde...

èrano vèrde 'e ffrónne.

E mo, so' cómme ‘e suónne perdute...

e mo, sóngo ricòrde 'ngiallute...

Dint'a chést'aria 'e làcreme

'e sto' guardanno...

Cu 'o viénto se ne vanno

pe nun turná maje cchiù...

Malincònico autunno,

staje facènno cadé

tutt’e ffrónne d’o munno

sulamènte pe mme...

Chi m'ha lassato pe nun turná,

chisà che pènza...chisà che fa’...

Ammóre mio,

nun so' stat'io...

si' stato tu!...

Pecché?...Pecché?...

Malincònico autunno,

staje chiagnènno cu me...

Tutt’e ffronne d’o munno

staje facènno cadé...

Chi m'ha lassato pe nun turná,

chisà che pènza...chisà che fa’...

Ammóre mio,

nun so' stat'io...

si' stato tu!...

Pecché?...Pecché?...

(Dint'a 'sta villa,

l'aspètto fin'â séra,

vicino a 'sta ringhiéra, penzanno

ê ccòse ca dicéva giuranno...

Me pare ancòra 'e sèntere:

"Si' 'a vita mia...

'Sta vita che sarría

s'io nun tenésse a tte!?")

Malincònico autunno,

a chest'òra addo' sta?

Malincònico autunno,

i’ l’aspètto, sto’ ccà…