Willeman poszedł nad rzeki brzeg
Hej, gdy piękne lipy rozkwitały!
Na złotej harfie chciał tam zagrać pieśń,
Bowiem runy mu zwycięstwo obiecały.
Willeman w bystrym strumieniu stał,
Hej, gdy piękne lipy rozkwitały!
Mistrzowsko na swej złotej harfie grał,
Bowiem runy mu zwycięstwo obiecały.
Grał miękko i zręcznie, wciąż niosła się pieśń,
Hej, gdy piękne lipy rozkwitały!
Aż ptaki umilkły wśród gałęzi drzew,
Bowiem runy mu zwycięstwo obiecały.
Wciąż miękko, przebiegle, coraz głośniej grał,
Hej, gdy piękne lipy rozkwitały!
By wyrwać Manhildę swą z niksy (trolla *) łap,
Bowiem runy mu zwycięstwo obiecały.
Z głębiny niksa* wynurzyła się w mig,
Hej, gdy piękne lipy rozkwitały!
Od wód aż do niebios rozbrzmiewa jej ryk,
Bowiem runy mu zwycięstwo obiecały.
Tak długo i wściekle w harfy struny bił,
Hej, gdy piękne lipy rozkwitały!
Aż zła niksa* straciła resztki swych sił,
Bowiem runy mu zwycięstwo obiecały.