Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι [Β' Σχεδίασμα, VII] [E̓lev́theroi Poliorkiménoi [B' Schediasma, VII]] [English translation]

Ἐχαμογέλασε πικρὰ κι ὁλούθενε κοιτάζει·

κι ἀνεῖ πολὺ τὰ βλέφαρα τὰ δάκρυα νὰ βαστάξουν:

-«Ἐκεῖ 'ρθε τὸ χρυσότερο ἀπὸ τὰ ὀνείρατά μου·

μὲ τ' ἂρματ' ὅλα βρόντησα τυφλός του κόπου χάμου.

Φωνὴ 'πε: "Ὁ δρόμος σου γλυκὸς καὶ μοσχοβολισμένος·

στὴν κεφαλή σου κρέμεται ὁ ἥλιος μαγεμένος·

παλληκαρὰ καὶ μορφονιέ, γειά σου, καλέ, χαρά σου!

Ἄκου, νησιά, στεριὲς τῆς γῆς, ἐμάθαν τ' ὄνομά σου!

Τοῦτος, ἄχ, ποῦ 'ν' ὁ δοξαστὸς κι ἡ θεϊκιὰ θωριά του;

Ἡ ἀγκάλη μ' ἒτρεμ' ἀνοιχτὴ κατὰ τὰ γόνατά του".

Ἔριξε χάμου τὰ χαρτιὰ μὲ τσ' εἴδησες τοῦ κόσμου

ἡ κορασιὰ τρεμάμενη ................................

Χαρὰ τῆς ἔσβιε τὴ φωνὴ ποὺ 'ν' τώρα ἀποσβημένη·

ἄμε, χρυσ' ὄνειρο, καὶ σὺ μὲ τὴ σαβανωμένη!

Ἐδῶ 'ναι χρεία νὰ κατεβῶ, νὰ σφίξω τὸ σπαθί μου,

πρὶν ὅλοι χάσουν τὴ ζωή, κι ἐγ' ὅλη τὴν πνοή μου·

τὰ λίγα ἀπομεινάρια τῆς πείνας καὶ τσ' ἀντρείας,

............................................................................

ποῦ μ' ἔκραξαν μ' ἀπαντοχή, φίλο, ἀδελφό, πατέρα,

γκόλφι νὰ τὰ 'χω στὸ πλευρὸ καὶ νὰ τὰ βγάλω πέρα.

Δρόμο ἀστραφτᾶ νὰ σχίσω τοὺς σ'ἐχθροὺς καλὰ θρεμμένους,

σ' ἐχθροὺς πολλούς, πολλ' ἄξιους, πολλὰ φαρμακωμένους·

νὰ μείνεις, χῶμα πατρικό, γιὰ μισητὸ ποδάρι·

ἡ μαύρη πέτρα σου χρυσὴ καὶ τὸ ξερὸ χορτάρι.

Ἦταν μὲ σένα τρεῖς χαρὲς στὴν πίκρα φυτρωμένες,

ὅμως γιὰ μένα στὴ χαρὰ τρεῖς πίκρες ριζωμένες».