Kiedy zszedłem z tej drogi, dokładnie wiedziałem,
że tam gdzie idę nie rosną kwiaty.
Patrzyłem w lewo i w prawo, a błysk nocnicy wydusił z moich
oczu tą lampą-nocną romantykę.
Wszystko stało się cholernie ciemne.
Ustawię kołnierz zerwanej koszulki,
Otrząsnę się i idę dalej.
Nikogo nie ma
po burzy, przed ciszą wiatru.
A potem zacząłem znowu, diabelską zdobyczą w kieszeni
przemyślałem jak będzie dalej
Między studnią zwłok chochlików i wiankiem świętego ducha
jest taka sympatyczna przecinka.
Idę więc tą drogą,
nie patrzę ani w prawo ani w lewo,
tylko do domu, prosto,
Karma jest przygodą,
Moja Mała Droga,
po burzy, przed ciszą wiatru.
Więc ja Cię kocham Życie,
Bo takie jesteś dobre.
Jak czasami zabrałeś,
póżniej wszystko oddałeś,
Mam rozpięty rozporek
po burzy, przed ciszą wiatru