Ακόμη δεν πέρασε αυτή η μέρα, η μάσκα έπεσε
ελευθερώνονται πάλι οι αιχμάλωτες σκέψεις.
Τις είχα κλειδώσει.
Έγινα ο ψεύτης κυριός τους. Τώρα πάλι ελευθερώθηκαν και μου πήραν το θάρρος.
Το να ξεχνάς είναι τόσο εύκολο, αν μπορείς να ξεχάσεις.
Θυμάσαι? Πρώτα σου κλέβει την ανάσα και μετά ξεχνάς.
Μετά ξεχνάς...
Μετά ξεχνάς...
Άχρωμες εικόνες περνούν από μπροστά μου. Θολός κόσμος, ήθελε να είναι λαμπερός. Κάποιος μου έλεγε σκέψεις, ξεθωριάζουν όσο περνάει ο καιρός. Ποιός θα το σκεφτόταν? Σε μένα ξεθωριάζει η πραγματικότητα.
Το να ξεχνάς είναι τόσο εύκολο, αν μπορείς να ξεχάσεις.
Θυμάσαι? Πρώτα σου κλέβει την ανάσα και μετά ξεχνάς.
Το να ξεχνάς είναι τόσο εύκολο, αν μπορείς να ξεχάσεις.
Θυμάσαι? Πρώτα σου κλέβει την ανάσα και μετά ξεχνάς.
Οι αναμνήσεις μου βάζουν πέτρες στο δρόμο. Είναι πάντα το ίδιο. Το ένα πεθαίνει, το άλλο ζει. Ήθελα να σε συνοδεύσω, να σε δω να λάμπεις. Αλλά πάντα είναι το ίδιο. Το ένα πεθαίνει, το άλλο ζει.
Το να ξεχνάς είναι τόσο εύκολο, αν μπορείς να ξεχάσεις.
Θυμάσαι? Πρώτα σου κλέβει την ανάσα και μετά ξεχνάς.
Μετά ξεχνάς...
Μετά ξεχνάς...
Το να ξεχνάς είναι τόσο εύκολο, αν μπορείς να ξεχάσεις.
Θυμάσαι? Πρώτα σου κλέβει την ανάσα και μετά ξεχνάς.
Το να ξεχνάς είναι τόσο εύκολο, αν μπορείς να ξεχάσεις.
Θυμάσαι? Πρώτα σου κλέβει την ανάσα και μετά ξεχνάς.
Μετά ξεχνάς...
Μετά ξεχνάς...
Μετά ξεχνάς...