وقتی تو با من نیستی، از من چه می‌ماند؟
از من جز این هرلحظه فرسودن چه می‌ماند؟
از من چه می‌ماند جز این تکرار پی‌درپی
تکرار من در من، مگر از من چه می‌ماند؟
غیر از خیالی خسته از تکرار تنهایی
غیر از غباری در لباس تن چه می‌ماند؟
از روزهای دیر بی‌فردا چه می‌آید؟
از لحظه‌های رفته‌ی روشن چه می‌ماند؟
وقتی تو با من نیستی، از من چه می‌ماند؟
از من جز این هرلحظه فرسودن چه می‌ماند؟
از من چه می‌ماند جز این تکرار پی‌درپی
تکرار من در من، مگر از من چه می‌ماند؟
از من اگر کوهم، اگر خورشید، اگر دریا
بی‌تو میان قاب پیراهن چی می‌ماند؟
بی‌تو چه فرقی می‌کند دنیای تنها را
غیر از غبار و آدم و آهن چه می‌ماند؟
وقتی تو با من نیستی، از من که می‌پرسد؟
از شعر و شاعر، جز شب و شیون چه می‌ماند؟
وقتی تو با من نیستی، از من چه می‌ماند؟
از من جز این هرلحظه فرسودن چه می‌ماند؟
از من چه می‌ماند جز این تکرار پی‌درپی
تکرار من در من، مگر از من چه می‌ماند؟