Völuspá [Norwegian translation]

1.

Hljóðs bið ek allar

helgar kindir,

meiri ok minni

mögu Heimdallar;

viltu at ek, Valföðr,

vel fyr telja

forn spjöll fira,

þau er fremst of man.

2.

Ek man jötna

ár of borna,

þá er forðum mik

fædda höfðu;

níu man ek heima,

níu íviðjur,

mjötvið mæran

fyr mold neðan.

3.

Ár var alda,

þar er ekki var,

var-a sandr né sær

né svalar unnir;

jörð fannsk æva

né upphiminn,

gap var ginnunga

en gras hvergi.

4.

Áðr Burs synir

bjöðum of yppðu,

þeir er Miðgarð

mæran skópu;

sól skein sunnan

á salar steina,

þá var grund gróin

grænum lauki.

5.

Sól varp sunnan,

sinni mána,

hendi inni hægri

um himinjöður;

sól þat né vissi,

hvar hon sali átti,

máni þat né vissi,

hvat hann megins átti,

stjörnur þat né vissu

hvar þær staði áttu.

6.

Þá gengu regin öll

á rökstóla,

ginnheilög goð,

ok um þat gættusk;

nótt ok niðjum

nöfn of gáfu,

morgin hétu

ok miðjan dag,

undorn ok aftan,

árum at telja.

7.

Hittusk æsir

á Iðavelli,

þeir er hörg ok hof

hátimbruðu;

afla lögðu,

auð smíðuðu,

tangir skópu

ok tól gerðu.

8.

Tefldu í túni,

teitir váru,

var þeim vettergis

vant ór gulli,

uns þrjár kvámu

þursa meyjar

ámáttkar mjök

ór Jötunheimum.

-------------

9.

Þá gengu regin öll

á rökstóla,

ginnheilög goð,

ok um þat gættusk,

hverir skyldi dverga

dróttir skepja

ór Brimis blóði

ok ór Bláins leggjum.

10.

Þar var Móðsognir

mæztr of orðinn

dverga allra,

en Durinn annarr;

þeir mannlíkun

mörg of gerðu

dvergar í jörðu,

sem Durinn sagði.

11.

Nýi, Niði,

Norðri, Suðri,

Austri, Vestri,

Alþjófr, Dvalinn,

Nár ok Náinn

Nípingr, Dáinn

Bívurr, Bávurr,

Bömburr, Nóri,

Ánn ok Ánarr,

Óinn, Mjöðvitnir.

12.

Veggr ok Gandalfr,

Vindalfr, Þorinn,

Þrár ok Þráinn,

Þekkr, Litr ok Vitr,

Nýr ok Nýráðr,

nú hefi ek dverga,

Reginn ok Ráðsviðr,

rétt of talða.

13.

Fíli, Kíli,

Fundinn, Náli,

Hefti, Víli,

Hannar, Svíurr,

Billingr, Brúni,

Bíldr ok Buri,

Frár, Hornbori,

Frægr ok Lóni,

Aurvangr, Jari,

Eikinskjaldi.

14.

Mál er dverga

í Dvalins liði

ljóna kindum

til Lofars telja,

þeir er sóttu

frá salar steini

Aurvanga sjöt

til Jöruvalla.

15.

Þar var Draupnir

ok Dolgþrasir,

Hár, Haugspori,

Hlévangr, Glóinn,

Dóri, Óri

Dúfr, Andvari

Skirfir, Virfir,

Skáfiðr, Ái.

16.

Alfr ok Yngvi,

Eikinskjaldi,

Fjalarr ok Frosti,

Finnr ok Ginnarr;

þat mun æ uppi

meðan öld lifir,

langniðja tal

Lofars hafat.

-------------

17.

Unz þrír kvámu

ór því liði

öflgir ok ástkir

æsir at húsi,

fundu á landi

lítt megandi

Ask ok Emblu

örlöglausa.

18.

Önd þau né áttu,

óð þau né höfðu,

lá né læti

né litu góða;

önd gaf Óðinn,

óð gaf Hænir,

lá gaf Lóðurr

ok litu góða.

19.

Ask veit ek standa,

heitir Yggdrasill,

hár baðmr, ausinn

hvíta auri;

þaðan koma döggvar,

þærs í dala falla,

stendr æ yfir grænn

Urðarbrunni.

20.

Þaðan koma meyjar

margs vitandi

þrjár ór þeim sæ,

er und þolli stendr;

Urð hétu eina,

aðra Verðandi,

- skáru á skíði, -

Skuld ina þriðju;

þær lög lögðu,

þær líf kuru

alda börnum,

örlög seggja.

21.

Þat man hon folkvíg

fyrst í heimi,

er Gullveigu

geirum studdu

ok í höll Hárs

hana brenndu,

þrisvar brenndu,

þrisvar borna,

oft, ósjaldan,

þó hon enn lifir.

22.

Heiði hana hétu

hvars til húsa kom,

völu velspáa,

vitti hon ganda;

seið hon, hvars hon kunni,

seið hon hug leikinn,

æ var hon angan

illrar brúðar.

23.

Þá gengu regin öll

á rökstóla,

ginnheilög goð,

ok um þat gættusk,

hvárt skyldu æsir

afráð gjalda

eða skyldu goðin öll

gildi eiga.

24.

Fleygði Óðinn

ok í folk of skaut,

þat var enn folkvíg

fyrst í heimi;

brotinn var borðveggr

borgar ása,

knáttu vanir vígspá

völlu sporna.

25.

Þá gengu regin öll

á rökstóla,

ginnheilög goð,

ok um þat gættusk,

hverjir hefði loft allt

lævi blandit

eða ætt jötuns

Óðs mey gefna.

26.

Þórr einn þar vá

þrunginn móði,

- hann sjaldan sitr -

er hann slíkt of fregn -:

á gengusk eiðar,

orð ok særi,

mál öll meginlig,

er á meðal fóru.

27.

Veit hon Heimdallar

hljóð of folgit

und heiðvönum

helgum baðmi,

á sér hon ausask

aurgum forsi

af veði Valföðrs.

Vituð ér enn - eða hvat?

28.

Ein sat hon úti,

þá er inn aldni kom

yggjungr ása

ok í augu leit.

Hvers fregnið mik?

Hví freistið mín?

Allt veit ek, Óðinn,

hvar þú auga falt,

í inum mæra

Mímisbrunni.

Drekkr mjöð Mímir

morgun hverjan

af veði Valföðrs.

Vituð ér enn - eða hvat?

29.

Valði henni Herföðr

hringa ok men,

fekk spjöll spaklig

ok spá ganda,

sá hon vítt ok of vítt

of veröld hverja.

30.

Sá hon valkyrjur

vítt of komnar,

görvar at ríða

til Goðþjóðar;

Skuld helt skildi,

en Skögul önnur,

Gunnr, Hildr, Göndul

ok Geirskögul.

Nú eru talðar

nönnur Herjans,

görvar at ríða

grund valkyrjur.

31.

Ek sá Baldri,

blóðgum tívur,

Óðins barni,

örlög folgin;

stóð of vaxinn

völlum hæri

mjór ok mjök fagr

mistilteinn.

32.

Varð af þeim meiði,

er mær sýndisk,

harmflaug hættlig,

Höðr nam skjóta;

Baldrs bróðir var

of borinn snemma,

sá nam Óðins sonr

einnættr vega.

33.

Þó hann æva hendr

né höfuð kembði,

áðr á bál of bar

Baldrs andskota;

en Frigg of grét

í Fensölum

vá Valhallar.

Vituð ér enn - eða hvat?

34.

Þá kná Váli

vígbönd snúa,

heldr váru harðgör

höft ór þörmum.

35.

Haft sá hon liggja

und Hveralundi,

lægjarns líki

Loka áþekkjan;

þar sitr Sigyn

þeygi of sínum

ver vel glýjuð.

Vituð ér enn - eða hvat?

36.

Á fellur austan

um eitrdala

söxum ok sverðum,

Slíðr heitir sú.

37.

Stóð fyr norðan

á Niðavöllum

salr ór gulli

Sindra ættar;

en annarr stóð

á Ókólni

bjórsalr jötuns,

en sá Brimir heitir.

38.

Sal sá hon standa

sólu fjarri

Náströndu á,

norðr horfa dyrr;

falla eitrdropar

inn um ljóra,

sá er undinn salr

orma hryggjum.

39.

Sá hon þar vaða

þunga strauma

menn meinsvara

ok morðvarga

ok þann er annars glepr

eyrarúnu;

þar saug Niðhöggr

nái framgengna,

sleit vargr vera.

Vituð ér enn - eða hvat?

40.

Austr sat in aldna

í Járnviði

ok fæddi þar

Fenris kindir;

verðr af þeim öllum

einna nokkurr

tungls tjúgari

í trölls hami.

41.

Fyllisk fjörvi

feigra manna,

rýðr ragna sjöt

rauðum dreyra;

svört verða sólskin

um sumur eftir,

veðr öll válynd.

Vituð ér enn - eða hvat?

42.

Sat þar á haugi

ok sló hörpu

gýgjar hirðir,

glaðr Eggþér;

gól of hánum

í galgviði

fagrrauðr hani,

sá er Fjalarr heitir.

43.

Gól of ásum

Gullinkambi,

sá vekr hölða

at Herjaföðrs;

en annarr gelr

fyr jörð neðan

sótrauðr hani

at sölum Heljar.

44.

Geyr nú Garmr mjök

fyr Gnipahelli,

festr mun slitna,

en freki renna;

fjölð veit ek fræða,

fram sé ek lengra

um ragna rök

römm sigtíva.

45.

Bræðr munu berjask

ok at bönum verðask,

munu systrungar

sifjum spilla;

hart er í heimi,

hórdómr mikill,

skeggöld, skalmöld,

skildir ro klofnir,

vindöld, vargöld,

áðr veröld steypisk;

mun engi maðr

öðrum þyrma.

46.

Leika Míms synir,

en mjötuðr kyndisk

at inu galla

Gjallarhorni;

hátt blæss Heimdallr,

horn er á lofti,

mælir Óðinn

við Míms höfuð.

47.

Skelfr Yggdrasils

askr standandi,

ymr it aldna tré,

en jötunn losnar;

hræðask allir

á helvegum

áðr Surtar þann

sefi of gleypir.

48.

Hvat er með ásum?

Hvat er með alfum?

Gnýr allr Jötunheimr,

æsir ro á þingi,

stynja dvergar

fyr steindurum,

veggbergs vísir.

Vituð ér enn - eða hvat?

49.

Geyr nú Garmr mjök

fyr Gnipahelli,

festr mun slitna

en freki renna;

fjölð veit ek fræða,

fram sé ek lengra

um ragna rök

römm sigtíva.

50.

Hrymr ekr austan,

hefisk lind fyrir,

snýsk Jörmungandr

í jötunmóði;

ormr knýr unnir,

en ari hlakkar,

slítr nái niðfölr,

Naglfar losnar.

51.

Kjóll ferr austan,

koma munu Múspells

of lög lýðir,

en Loki stýrir;

fara fíflmegir

með freka allir,

þeim er bróðir

Býleists í för.

52.

Surtr ferr sunnan

með sviga lævi,

skínn af sverði

sól valtíva;

grjótbjörg gnata,

en gífr rata,

troða halir helveg,

en himinn klofnar.

53.

Þá kemr Hlínar

harmr annarr fram,

er Óðinn ferr

við ulf vega,

en bani Belja

bjartr at Surti;

þá mun Friggjar

falla angan.

54.

Geyr nú Garmr mjök

fyr Gnipahelli,

festr mun slitna

en freki renna;

fjölð veit ek fræða,

fram sé ek lengra

um ragna rök

römm sigtíva.

55.

Þá kemr inn mikli

mögr Sigföður,

Víðarr, vega

at valdýri.

Lætr hann megi Hveðrungs

mundum standa

hjör til hjarta,

þá er hefnt föður.

56.

Þá kemr inn mæri

mögr Hlóðynjar,

gengr Óðins sonr

við orm vega,

drepr af móði

Miðgarðs véurr,

munu halir allir

heimstöð ryðja;

gengr fet níu

Fjörgynjar burr

neppr frá naðri

níðs ókvíðnum.

57.

Sól tér sortna,

sígr fold í mar,

hverfa af himni

heiðar stjörnur;

geisar eimi

ok aldrnari,

leikr hár hiti

við himin sjalfan.

58.

Geyr nú Garmr mjök

fyr Gnipahelli,

festr mun slitna

en freki renna;

fjölð veit ek fræða

fram sé ek lengra

um ragna rök

römm sigtíva.

59.

Sér hon upp koma

öðru sinni

jörð ór ægi

iðjagræna;

falla forsar,

flýgr örn yfir,

sá er á fjalli

fiska veiðir.

60.

Finnask æsir

á Iðavelli

ok um moldþinur

máttkan dæma

ok minnask þar

á megindóma

ok á Fimbultýs

fornar rúnir.

61.

Þar munu eftir

undrsamligar

gullnar töflur

í grasi finnask,

þærs í árdaga

áttar höfðu.

62.

Munu ósánir

akrar vaxa,

böls mun alls batna,

Baldr mun koma;

búa þeir Höðr ok Baldr

Hrofts sigtoftir,

vé valtíva.

Vituð ér enn - eða hvat?

63.

Þá kná Hænir

hlautvið kjósa

ok burir byggja

bræðra tveggja

vindheim víðan.

Vituð ér enn - eða hvat?

64.

Sal sér hon standa

sólu fegra,

gulli þakðan

á Gimléi;

þar skulu dyggvar

dróttir byggja

ok um aldrdaga

ynðis njóta.

65.

Þá kemr inn ríki

at regindómi

öflugr ofan,

sá er öllu ræðr.

66.

Þar kemr inn dimmi

dreki fljúgandi,

naðr fránn, neðan

frá Niðafjöllum;

berr sér í fjöðrum,

- flýgr völl yfir, -

Niðhöggr nái.

Nú mun hon sökkvask.