ԸՆՏԱՆԵԿԱՆ ԼՈՒՍԱՆԿԱՐ [Untanekan Lusankar] lyrics

Լավագույն տղերքը հեռանում են,

Օտար ափերում բախտ որոնում,

Սիրելի կանայք թողնում-գնում են,

Ուրիշների մեջ են մեզ փնտրում:

Ամենալավ երգը լռությունն է՝

Երկու զույգ աչքեր մթության մեջ,

Իսկ սարսափելին հիշողությունն է,

Որ հետո թերթում ես էջ առ էջ:

Ու փչում է քամին ունայնության,

Ու ջնջում ամեն ինչ,

Ու պոկվում են անցյալը ու ներկան

Իմ կյանքի էջերից:

Ես գիտեմ՝ ինչ բան է ժամանակը,

Ամեն ինչ հոսում է, փոփոխվում,

Կյանքի ուղեգրով շարժվող գնացքը

Վերջին կանգառին է մոտենում:

Ես այս աշխարհի խենթ սիրահարն եմ,

Ունեմ ընկերներ՝ ինձնից խելառ,

Բոլորի համար ես աղոթում եմ

Ու գրում երգեր նրանց համար:

Ես գրում եմ երգեր այն ժամանակ,

Երբ գիշերն է իջնում,

Երբ մնում եմ ազատ ու միայնակ

Իմ սարքած զնդանում:

Ես ունեմ թաքուն իմ երջանկությունը,

Թող նախանձ մարդիկ աչքով չտան,

Դա իմ ապրելու մեծ ցանկությունն է,

Որ պիտի երգեմ, քանի դեռ կամ:

Ես ունեմ մի կին, որն ինձ սիրում է,

Նա ունի մի սիրտ՝ ոսկուց էլ թանկ,

Մենք ունենք փոքրիկ, որն արդեն խոսում է

Ու տալիս հարցեր՝ թարս ու շիտակ:

Նա տալիս է հարցեր՝ թարս ու շիտակ,

Հարցեր՝ ամեն տեսակ, հարցեր՝ շատ տարօրինակ,

Ես փորձում եմ գտնել պատասխաններ

Ու ստանում նոր հարցեր:

Իմ գլխում ամեն ինչ խառնվել է,

Ես ինքս ունեմ այնքան հարցեր,

Եվ այդ հարցերի անվերջ շարանը

Ինձ ստիպում է նոր երգեր գրել:

Ես գիտեմ, որ երգը և՛ աղոթք է,

Ե՛վ ինչ-որ չափով մխիթարանք,

Դա երջանկության հավերժ պատրանքն է,

Որն ինձ հետ ապրում, դառնում է կյանք: