Niespokojne myśli, dość już tej jatki!
Schowajcie swą grzeszność we wrażliwe serce.
I jyzyku, co w słów strojne szatki
Ubierasz je, nie mów nic więcej.
Zamilknij! A jeśli choć słówko piśniesz
Na szubienicy milczenia na zawsze zawiśniesz.
Lecz po cóż wstrzymywać mam myśli swoje
Lub język zniewolić w przepastnym ust lochu.
Kiedy serca mojego podwoje
Otwarte być mogą kluczem mych oczu?
W szkatułce je zamknę, a kluczyk schowam,
I zginą razem - spojrzenia, myśli i słowa.
Jak mógłbym więc spojrzeć mej pani w oczy?
Uczuciom mym ujście wszak znaleźć muszę.
Mój język w rdzy kupkę się przeistoczy,
Li nie wypowiem, co w sobie duszę.
Tó tedy! Wyraź swą żądzę i pragnienie,
Co w źródła rzek zmienia oczy, a myśli w płomienie.