Penziére scuiète, stàteve mo accuórte
e annascunnite dint’o còre ‘e tuórte;
léngua, ca faje d’a vócca mia na carta
pe scrìvere ‘e penziére a ffórma d’arta,
statte férma, pecché osinò te taglio
‘a funa ca fa sbàttere ‘o battaglio.
Nce vo’ quaccòsa ca ‘e penziére azzécca
e ‘nchiómma ‘a léngua nzì a quanno s’assécca.
Si st’uócchie, chiave d’a vócca e d’o còre,
aràpeno ‘a stanza addo’ tèngo ammóre,
pe sèmpe ‘e ssuggèllo dint’e papèlle
ca mòreno ‘cu chiàcchiere e cervèlle.
Guardarraggio ‘nfaccia ll’ammóre mio?
Si nun sfòco, stu còre schiatta e addio;
po’ arrruzzì ‘a léngua, si ciónca deritta,
córron’uócchie e penziére e éssa sta zitta.
Parla allóra e cónta d’a smània ‘e fumme
ca fa ‘e penziére fuóco e ll’uócchie sciumme.