Είσαι τόσο σκληρή όπως η πέτρα στον αναπτήρα μου
μου επιτίθονται αμφιβολίες για το αν σ' αγαπάω,
είσαι τόσο κρύα αχ όπως το νερό, που κατεβαίνει ελεύθερο από το βουνό
Ρεφρεν:
Και δεν το καταλαβαίνω, ήταν τόσο εφήμερο, το περπάτημα του δαχτύλου σου στην πλάτη μου ζωγραφίζοντας μια καρδιά,
και ζητώ στον ουρανό να ξέρει να καταλαβαίνει αυτές τις επιθέσεις ζήλιας που μου μπαίνουν αν δε σε ξαναδώ...
Ζητώ στο φεγγάρι να φωτίζει τη ζωή σου, η δική μου πάει πια καιρός που έχει λιώσει,
με αυτό που μου κοστίζει να αγαπώ μόνο στιγμές καλύτερα να μη σε αγαπώ θα είναι πιο φθηνό,
κουρασμένος να είμαι ο λυπημένος βιολιστής που είναι στη στέγη σου,
παίζοντας αγγλικά πάντα ασυγχρόνιστα.
Είσαι τόσο θαμπή όπως το φως που φωτίζει τη ζωή μου,
το πιο ώριμο, απαγορευμένο φρούτο,
τόσο διαφορετική και παρόμοια με την θύελλα που μου πήρε τη ζωή
Ρεφρέν:
Και δεν το καταλαβαίνω, ήταν τόσο εφήμερο, το περπάτημα του δαχτύλου σου στην πλάτη μου ζωγραφίζοντας μια καρδιά,
και ζητώ στον ουρανό να ξέρει να καταλαβαίνει αυτές τις επιθέσεις ζήλιας που μου μπαίνουν αν δε σε ξαναδώ...
Ζητώ στο φεγγάρι να φωτίζει τη ζωή σου, η δική μου πάει πια καιρός που έχει λιώσει,
με αυτό που μου κοστίζει να αγαπώ μόνο στιγμές καλύτερα να μη σε αγαπώ θα είναι πιο φθηνό,
κουρασμένος να είμαι ο λυπημένος βιολιστής που είναι στη στέγη σου,
παίζοντας αγγλικά πάντα ασυγχρόνιστα.
Ζητώ στο φεγγάρι να φωτίζει τη ζωή σου, η δική μου πάει πια καιρός που έχει λιώσει,
με αυτό που μου κοστίζει να αγαπώ μόνο στιγμές καλύτερα να μη σε αγαπώ θα είναι πιο φθηνό,
κουρασμένος να είμαι ο λυπημένος βιολιστής που είναι στη στέγη σου,
παίζοντας αγγλικά πάντα ασυγχρόνιστα.
Και καθώς ψάχνω τα σκουπίδια,
οι νάνοι μάς μεγαλώνουν,
από αυτό το τσίρκο που μια μέρα οδηγούμε,
αλλά μην κάνεις λάθος: πολύ σύντομα θα απελευθερωθεί,
γιατί ο χρόνος όλα τα γιατρεύει,
γιατί ένα καρφί βγάζει ένα άλλο καρφί,
πάντα ασυγχρόνιστος,
κι ενώ ψάχνω τα σκουπίδια...
οι νάνοι μας μεγαλώνουν,
αυτού του τσίρκου που μια μέρα οδηγούμε,
αλλά μην κάνεις λάθος...