Аднойчы я скажу:
Калiсь адмовіў свайму я шчасцю, дзеля цябе было́,
А ты засмяешся, засмяешся,
Пачую смех я твой...
Аднойчы я скажу:
Любіў цябе я бо́лей за сябе,
А ты засмяешся, засмяешся,
Смяешся ты з мяне...
І скажаш мне, што бацька
Не вінен плакаць ніко́лі,
Не вінен плакаць ніколі…
Мне скажаш, што мужчына
Умець павінен
змагацца сам (пастаяць за сябе).
Аднойчы я скажу:
Адмо́віўся́ (а-д) вачэ́й яе (сваіх) дзеля цябе,
І ты не зразумееш, і мяне спытаеш
«чаму (нашто)»?..
І скажаш мне (…ты), што бацька
Плакаць не вінен ніко́лі,
Не вінен здавацца ён ніколі…
Мне скажаш, што мужчына
Умець павінен
сябе (а-)бараніць.
Аднойчы скажаш мне:
Цябе мужчына кінуў, ты не знаеш --
Далей як ды́хаць, як змагацца,
як працягваць, як жыць дале́й!..
Скажу табе -- мужчына
Ро́біць ён памылкі, ты знаеш,
Ён можа і памыля́цца!..
Калі жа любоў -- сапраўдная! --
Было́ б так до́бра –
ле́пш пражыць сію любоў!..
Але ж слухалась мяне б ты,
Ўжо знаю я, што ты не зразумееш…
І мне ты не паверыш..,
Рыдаючы, --
Мяне абнімеш (Прытулі́шся да мяне)...