Un alumno más [Polish translation]

Nikt nie rozmawia z nikim,

wszyscy ze sobą samym.

Umysły rozdzielone przepaściami.

Marta rozbiera się przed lustrem.

Płacze, bo myśli, że nikt jej nie zechce

tylko dlatego, że straciła pierś

przez przeklętą, pieprzoną chorobę.

Luca zwyczajnie się boi

powiedzieć staremu prawdę.

Ćwiczy przed lustrem:

„Słuchaj, tato… Jestem homoseksualistą”.

Stłucz lustra, bo są niebezpieczne

jak pistolety, tylko że zamiast kul

wystrzeliwują złudzenia,

które trafiają prosto w duszę.

Wszyscy jesteśmy szaleni na swój sposób.

Wszyscy decydujemy, czy życie jest piękne.

Każdy próbuje wpasować się między ludzi,

lecz nikt nie zdaje sobie sprawy, że lepiej być innym.

Jak węgiel wypluwany przez wulkany,

który z upływem czasu staje się diamentem

i nie zdaje sobie sprawy, że jego ciało jest

sto tysięcy razy z hakiem

bardziej atrakcyjne niż sama ziemia.

Twoja ziemia.

Po prostu byłeś, jesteś i zawsze będziesz

jeszcze jednym uczniem,

jeszcze jednym uczniem,

jeszcze jednym uczniem w tym życiu,

jeszcze jednym uczniem, który nie zapomina.

Jeszcze jednym uczniem, który się pozbywa

tego, co już nie ma wartości.

Jeszcze jeden uczeń, który się boi,

który siada z tyłu, a nie w pierwszym rzędzie,

bo nienauczenie się lekcji wywołuje w nim strach.

Jeszcze jeden uczeń, który odbiera sobie życie

między linijkami tego życia,

które jest źle napisane i czasem pozbawione serca.