Uśmiech Mony Lisy [English translation]

Mrok się zakrada,

dotyk framugi,

szalem swym gasi

podcienia.

Ostatnim blaskiem

złocą się smugi

zachodzącego spojrzenia.

W czerń się wtuliły usta i oczy

uśmiech zastygły na wargach,

ktoś tu z daleka ku tobie

kroczy, może to cień Leonarda.

Niebo posłuszne Twym barwom

wzbiło je ponad z dróg Twoich wróci

Leonardo żeby rozśpiewać anioły.

Gwiazdy jak srebrna paleta

Tyś je na sznurek nanizał

z ram wypłowiałych portretów

wita Cię znów Mona Lisa.

Na skrzypcach wiatru jesień

przygrywa płótna rozwiesza

jak żagle, koncert deszczowy,

dzwoni o szyby.

Czemu odchodzisz tak nagle

nim świt rozjaśni oczy Twej

damy noc się w ich głębi

przegląda, aż znów zastygnie

spowita w ramy Gioconda,

Twoja Gioconda.

Niebo posłuszne Twym

barwom wzbiło je ponad cokoły

z dróg Twoich wróci Leonardo

żeby rozśpiewać anioły.

Żeby rozszumieć strumienie

nim pierwsza gwiazda

się zniży, wszystkie

postrącać na ziemię

pod stopy Twej Mona

Lisy, Twej Mona Lisy.