მე ხომ ყოველთვის გაშმაგების ზღვარზე ვცხოვრობდი,
მე ხომ ყოველთვის სიჩუმის ზღვარზე ვცხოვრობდი,
ცხოვრების ყვირილი, და უეცრად თითქოს გაცისკროვნება,
მე შენ გიპოვე შუა ზამთარში..
შენ კი წამომყევი, სულს მითბობდი,
წინკარში ფარავდი ცეცხლოვან სიყვარულს...
მე შევძელი ეჭვის ყველა ციხის დანგრევა,
შურისა და ფლიდი ტყუილის ციხის...
შენ ჩემი, ჩემი ზეციური წყალობა ხარ,
შენ ჩემი სინათლე ხარ გაცრუებულ იმედებს შორის,
შენ ჩემი, ჩემი ხსნა და ტანჯვა ხარ,
შენ ჩემი სიყვარული და ჩემი ჯვარი ხარ...
არ დავიღლებით ცხოვრებით და იმედს არ მოვიკლავთ,
ვერ შევწყვეტთ იმ სინათლეს, რომელიც ჩვენზე გადმოდის ციდან
და რაკი ჩავიცვით ერთხელ თეთრი სამოსი,
ჩვენ ახლა ერთად ვცხოვრობთ საოცრებათა ქვეყანაში...
შენ ჩემი, ჩემი ზეციური წყალობა ხარ,
შენ ჩემი სინათლე ხარ გაცრუებულ იმედებს შორის,
შენ ჩემი, ჩემი ხსნა და ტანჯვა ხარ,
შენ ჩემი სიყვარული და ჩემი ჯვარი ხარ...
შენ ჩემი, ჩემი ზეციური წყალობა ხარ,
შენ ჩემი სინათლე ხარ გაცრუებულ იმედებს შორის,
შენ ჩემი, ჩემი ხსნა და ტანჯვა ხარ,
შენ ჩემი სიყვარული და ჩემი ჯვარი ხარ...
შენ ჩემი სიყვარული და ჩემი ჯვარი ხარ...