Σελέκ’ εσελεκίασα γιαβρόπο μ’ ν’ αϊλί που θα φορτούται,
άντραν που έχ’ σην ξενιτείαν γιαβρόπο μ’ ας πάει ρούζ’ και σκοτούται.
Νασάν εσάς ψηλά ραχιά γιαβρόπο μ’ σην ξενιτείαν ‘κι πάτε,
διαβαίν’νε χρόνεα και καιρούς γιαβρόπο μ’ σ’ έναν τόπον γεράτε.
Τ’ ορμία ‘μοιρολόγαναν γιαβρόπο μ’ τ’ αρνόπο μ’ ετραγώδ’νεν,
και με την τραγωδίαν ατ’ς γιαβρόπο μ’ έλα σιχούνα μ’ έλα ξαν’ εφών’νεν.