Η λύπη είναι ο άρτος μου
Και δάκρυα πίνω για οίνο
Χαρά μου η λήθη
Χωμένος κάτω απ'τα δόντια του χρόνου
Γιατί ήταν κρύα η πέτρα
Όταν ο παγετός καταβρόχθησε τη γη
Την παρηγοριά δεν την χαρίζει
Το ψυχρό χέρι του χειμώνα
[Ρεφραίν:]
Πάνω στα κρύσταλα του χιονιού
Θα αποθέσω την σπασμένη κορνίζα μου.
Ό,τι δεν θα δεχτούν το ατσάλι και το σίδερο
θα το δώσω εις το όνομα του χειμώνα
Δεν είναι καλή μια ζοφερή ψυχή, δεν κάνει ένας απλός αλήτης
Δεν υπάρχει άνδρας για νύφες με ασημένια μαλλιά
Αυτός ο άνδρας γέρος και κακός
Μακάρι να μπορούσα να αναπνεύσω
Να δω τον ήλιο του Μαΐου
Ακόμα όμως οι νύχτες είναι μεγαλύτερες απ'τις μέρες
Καθώς αρχίζω να μαραζώνω
Ήρθε ο άνδρας με το στέμμα
Και με τα τύμπανα του πολέμου να χτυπούν
"Κανένα σπαθί" είπε, "Είμαι αρκετά δυνατός
Χωρίς τα δύο καλά μου πόδια
[Ρεφραίν]
Αλλά δεν με αψήφησαν, έτσι δεν είναι;
Στα μάτια της καλής που θα παντρευτώ
Θα θερίσω τους καρπούς της Τουόνελα
Τον πλούτο της νύφης μου μετά θάνατον