Еве ме, ноќ, стара пријателке
повторно ќе се упатам кон неа, низ долгите пусти улици
онаму каде стравовите исчезнуваат
а нејзината дланка го грее мојот образ
моите усни исчезнуват
бескрајно сам, нејзината воздишка ја познавам
Почасти ме ноќ, стара пријателке
во чашава наточи ја желбата за да ме скрши
зарем не губев доволно
кој би ја измерил болката
до очај љубев
намерно бегав за да се враќам
Повторно ми се буди тагата, тагата најголема
која од планините симнува снег
а ветар од рамнините
Кој и го љуби срцето,
кажи ми, па нека боли уште повеќе
одиме до дното
тагата, ти и јас
Те поздравувам, ноќ, стара пријателке
и овој круг ќе помине, каењето не ќе ме стигне
што ми значи оваа пролет
наспроти нежните години,
нејзиниот повик ме подигнува,
дури од дното, исто изгледа