Όλα τα κάστρα είδα κι όλα γύρισα
κι άμον του Ηλ' το Κάστρον, κάστρον κ' έτονε.
Σεράντα πόρτας είχεν κι όλια σίδερα
κι εξήντα παραθύρια κι όλια χάλκενα.
Και του γιαλού η πόρτα έτον μάλαμαν.
Τούρκος το τριγυρίζει, χρόνους δώδεκα,
μηδ' εμπορεί να παίρει, μηδ' αφήνει ατο.
Κι ένας μικρός τουρκίτσος, ρωμιογύριστος,
ρόκαν και ροκοτζούπιν βάλ' σα μέσα του,
αδράχτι και σποντύλι παίρ' σα χέρια του,
μαξιλαρίτσαν βάλει κι εμπροζώσκεται
κι εγέντονε γυναίκα, βαριασμένισσα.
Το Κάστρον 'λογυρίζει και μοιρολογά
άνοιξον, πόρτα, άνοιξον, καστρόπορτα
άνοιξον να εμπαίνω, Τούρκοι διώχνε με
κι η κορ' απέσ' ακούει και καρδοπονά.
Κι άμον ντ' ενοίγε η πόρτα, χίλιοι έτρεξαν
κι άμον ντ' εκαλονοίγε, μύριοι έτρεξαν.
Κι άλλοι την κόρ' αρπάζνε κι άλλοι τα φλουριά
κι από το παραθύρ' η κορ' επήδησε,
σε παλληκάρ' αγκάλιας ψυχομάχησε