Tu duórme, io véglio! E quanno sto' scetato,
pecché 'a nòtte nun pòzzo arrepusà,
te sònno, e cu chist’uócchio affaticato
te véco dint’o suónno smanià!
Che stai sunnanno, Scióre ’e passióna?
Pòzzo sperà? Pòzzo sapè ched’è?
No! So’ pazzo! Perdònarne! Perdòna!
Io nun me crédo ca te suónne a mme!
Io nun me crédo ca tu me vuo' bène,
e, ’a verità, nun ce aggio mai creduto!
Ma pènzo a stu Destino, e a chésti ppéne,
e a chisto còre, appriésso a te perduto!
Duórme cuntènta, Scióre mio d’ammóre!
E, quanno ’o sóle all’arba arriva a tte,
te pòrta tutt’o ffuóco ’e chistu còre,
ma nun fa niénte, si nun piénze a mme!
Quanta vòte, tremmanno ’e sta pazzia,
aggio tanto penzato ’e te scurdà!
E quanta vòte chest’ànema mia
ha ditto all’uócchie miei: Nun 'a guardà!
Ma pe fà chésto, Còre mio d’ammóre,
pe nun te suspirà, pe nun patì,
n’ òmmo, che t’ha fissato a tutte ll’ óre
nun ha da fà niént’ato: ha da' muri!
Duórme! Io te métto na curóna ’e ròsa
ncòpp’a sta frónte e a sti capille nire!
Duórme, nun penzà a me! Duorme, arreposa!
Tutt”e spine ’e ttengh’io! Tutt”e suspire!
Vòglio sunnà cu l’uócchie apiérte ancòra
e albanno juórno te vòglio vedé
schiùdere chélla vòcca arrobbacòra
cómm’a nu scióre ncòpp’a nu buchè!
E vòglio cadè. stanco e affaticato
nun saccio addò, pe te putè sunnà,
cchiù bèlla de nu scióre ch'è sguigliato,
ma cchiù crudéle ’e tutt”e nfamità!