Ja tek po rend ky tren i jetës,
Në ditë e net, diell e shi vrapon, vrapon.
Dikush drejt nënës me mallin det ja po shkon,
Një zemër pret dikë tjetër në stacion.
Prisni përcillni në rrugën e pafund,
Dhe syri jo s'ju flen, jo s'ju fle kurrë.
Me krahët e tua vrapon, ky treni yne ja vrapon,
Me mijra zemra bashkon... ti makinist n'çdo stacion.
Vrapon mbi shinat pafund, me trenin zemrat thërret,
Ti largësit na shkurton, dashurit i bashkon.
Me mall mijëra njerëz ngado...