Τη μια πετώ στον ουρανό και παίζω με τα κύματα
την άλλη πέφτω στο βυθό, με πνίγουν τα προβλήματα.
Αναστενάζω τις γιορτές, διαβάζω όλα τα γράμματα
και πέφτω πάνω στις φωτιές ελπίζοντας σε θαύματα.
Εεεε δε θα με πιάσουνε
αααα πάλι τα κλάματα…
Τη μια μεθώ με προσευχές γι’ αγάπες που περάσανε
την άλλη κάνω τρεις ευχές γι’ αυτούς που με ξεχάσανε.
Παραμιλώ, παρανοώ, παραπατώ στο δρόμο μου
σαν τον σουγιά καρφώνεται η μοναξιά στον ώμο μου.
Εεεε δε θα με πιάσουνε
αααα πάλι τα κλάματα…
Την πρώτη μέρα ξύπνησα χωρίς φωνή στο στόμα μου
τη δεύτερη ξαγρύπνησα και φίλησα το χώμα μου.
Την τρίτη το κατάλαβα πώς νέρωσε το αίμα μου
την τέταρτη μετάλαβα και πέταξα το στέμμα μου.
Εεεε κι έτσι γεννήθηκε
αααα το πρώτο ψέμα μου…
Εεεε δε θα με πιάσουνε
αααα πάλι τα κλάματα…