Εδώ κείτομαι, στο χαμένο και μοναχικό κομμάτι της πόλης.
Κρατούμενος στο χρόνο, σε έναν κόσμο δακρύων πνίγομαι σιγά σιγά.
Πηγαίνω σπίτι, απλά δε μπορώ να το διαχειριστώ ολομόναχος,
Πραγματικά θα πρεπε να σε κρατάω, να σε κρατάω,
να σε αγαπάω, να σε αγαπάω.
Τραγωδία, όταν το συναίσθημα έχει φύγει
και δεν μπορείς να προχωρήσεις, είναι τραγωδία.
Όταν το πρωινό κλαίει
και δε ξέρεις γιατί.
Είναι δύσκολο να το αντέξεις χωρίς κανένα να σε αγαπήσει.
Δε πηγαίνεις πουθενά.
Τραγωδία, όταν χάνεις τον έλεγχο
Και δεν έχεις ψυχή, είναι τραγωδία.
Όταν το πρωινό κλαίει
και δε ξέρεις γιατί.
Είναι δύσκολο να το αντέξεις χωρίς κανένα να σε αγαπήσει.
Δε πηγαίνεις πουθενά.
Νύχτα και μέρα, υπάρχει ένα κάψιμο βαθιά μέσα μου.
Μια αγάπη που καίει, με μια λαχτάρα που δε με αφήνει σε ησυχία.
Κάτω πηγαίνω και απλά δε μπορώ να το διαχειριστώ ολομόναχος.
Πραγματικά θα πρεπε να σε κρατάω, να σε κρατάω,
να σε αγαπάω, να σε αγαπάω.
Τραγωδία, όταν το συναίσθημα έχει φύγει
και δεν μπορείς να προχωρήσεις, είναι τραγωδία.
Όταν το πρωινό κλαίει
και δε ξέρεις γιατί.
Είναι δύσκολο να το αντέξεις χωρίς κανένα να σε αγαπήσει.
Δε πηγαίνεις πουθενά.
Τραγωδία, όταν χάνεις τον έλεγχο
Και δεν έχεις ψυχή, είναι τραγωδία.
Όταν το πρωινό κλαίει
και δε ξέρεις γιατί.
Είναι δύσκολο να το αντέξεις χωρίς κανένα να σε αγαπήσει.
Δε πηγαίνεις πουθενά.
Τραγωδία, όταν το συναίσθημα έχει φύγει
και δεν μπορείς να προχωρήσεις, είναι τραγωδία.
Όταν το πρωινό κλαίει
και δε ξέρεις γιατί.
Είναι δύσκολο να το αντέξεις χωρίς κανένα να σε αγαπήσει.
Δε πηγαίνεις πουθενά.
Τραγωδία, όταν χάνεις τον έλεγχο
Και δεν έχεις ψυχή, είναι τραγωδία.
Όταν το πρωινό κλαίει
και δε ξέρεις γιατί.
Είναι δύσκολο να το αντέξεις χωρίς κανένα να σε αγαπήσει.
Δε πηγαίνεις πουθενά.