Хто прыдумаў, скажы, гэтыя пробкі?
У завулках - зіма затаілась
І чакае: што ж адбудзецца.
Мы з табою ў жалезнай скрынке.
І даўно - не каханьне.
Проста нечым падобныя людзі.
Прыпеў:
Я адчуваю, як звіняць твае нервы.
"Шасцёра" не стрымаецца - рване першай.
Мне ў фортку дуне халодны вецер.
Хваля зашыпіць, сапсаваў песьню.
Ты мне прапануеш быць зноў разам.
Я змаўчу, спадылба, нясьмела.
Усё, магчыма, магло быць інакш,
Калі б не гэтыя жудасныя пробкі.
Нехта вымярае час гадзінамі,
А я жыву ад зімы да зімы,
Мы з ёй, бачыш ці, цёзкі.
Я кармлю сябе цудамі,
Але ты ж усё разумеешь.
Роўна тры скрыжаваньня.