Κάθε φορά που η νύχτα με παίρνει απ’ το χέρι
γίνομαι ένα μαζί της και ψάχνω να βρω
κρυμμένα όνειρα, σκόρπιες ελπίδες και λάθη
και τη ζωή μου να ζήσω ξανά προσπαθώ.
Όσο κι αν κρύψω καλά το κλειδί της ψυχής μου
πάντα ο πόνος το βρίσκει και μπαίνει ξανά
μέσα στη σκέψη μου και την καρδιά μου παγώνει
σβήνει η νύχτα χωρίς ελπίδα καμιά.
Τόση αγάπη πού έχει πάει
γιατί μ’ αφήνει και με ξεχνάει;
Φεύγει η νύχτα κι η μέρα και πάλι χαράζει
κι έτσι συνέχεια ο χρόνος με προσπερνά
έχω πια μάθει καλά ότι πρέπει να χάνω
πάντα θα είναι για μένα πολύ αργά.
Τόση αγάπη πού έχει πάει
γιατί μ’ αφήνει και με ξεχνάει;