Van deze lakens die ik verkreukel in plaats van je te vinden
Waar ik je zou willen omhelzen in plaats van over je te dromen
Van deze matige koffie waarvoor je niet applaudisseerde
Ook niet wanneer het me een keer lukte
Van mijn gekke buien die zonder reden één voor één opkomen
Van het water dat ik nooit bij mijn wijn doe
Van al die vreemde vrouwen die hier komen aanwaaien
En die aan jouw kant van het bed durven te slapen
Aan jouw kant van het bed, aan jouw kant van het bed
Van deze liefde die al voorbij is, voorbij
En die toch nog niet voorbij is
Bevrijd me
Van al die stomme en saaie liedjes
Die me tranen met tuiten lieten huilen
Van die gezichten die ik in de metro zag
En die me honderd keer als een idioot hebben laten rennen
Van al die brieven van jou die ik nooit meer herlees
Maar die ik uit mijn hoofd ken doordat ik ze zo vaak herlezen heb
Van haar die al zeker is dat ik je vergeten ben
En die aan jouw kant van het bed durft te slapen
Aan jouw kant van het bed, aan jouw kant van het bed
Van deze liefde die al voorbij is, voorbij
En die toch nog niet voorbij is
Bevrijd me
Van geen van die woorden die me lieten blozen
Als de schaamte en de liefde één werden
Van die uitroepen van geluk die ik vaak heb onderdrukt
Van al die herinneringen die we gemist hebben
Zelfs van die beledigingen en al die modder
Waarmee ik je besmeurde als ik boos was
Van jouw onbeweeglijke schaduw die mijn leven opeet
En die aan jouw kant van het bed durft te slapen
Aan jouw kant van het bed, aan jouw kant van het bed
Van deze liefde die al voorbij is
En die toch nog niet voorbij is
Bevrijd me, bevrijd me