Το πλήθος [To plithos] lyrics

Ξαναβλέπω τη ζωή μου φοβισμένη,

τα κομμάτια μου μαζεύω απ’ την αρχή

ό, τι άντεξε από μένα ότι απομένει

ακουμπάει σ’ ένα τραγούδι σαν κραυγή.

Η φωνή μου είναι το μόνο πού `χει μείνει,

ταξιδεύει κουβαλώντας μοναξιά

κι ό,τι πρόλαβα να δω πάει και το αφήνει

μες στο πλήθος που μας πήρε χωριστά.

Κι αφήνομαι στο πλήθος που μ’ αρπάζει και μ’ αλλάζει,

με γεννάει και με σκοτώνει και για λίγο ξαναζώ

και θέλω να σταθώ να μετρηθώ στήθος με στήθος,

μ’ ό,τι έχω αγαπήσει, ότι ακόμα αγαπώ.

Κι η αγάπη που ήταν λίγη δυναμώνει με τυλίγει,

με γεννάει και με σκοτώνει και για λίγο ξαναζώ

και μόνη τριγυρνώ μέσα στο πλήθος που σκοτώνει

ό, τι ακόμα αγαπώ.

Ό,τι πρόλαβα να ζήσω στη ζωή μου,

το κρατώ και το φωνάζω δυνατά

και το πλήθος την αρπάζει τη φωνή μου

και κρατάει αναμμένη τη φωτιά.

Μα ψάχνω μες στο πλήθος που με σπρώχνει και με διώχνει,

με πονάει και με ματώνει, πρέπει να σε ξαναβρώ

μα δεν υπάρχεις πια γιατί το πλήθος μας χωρίζει,

δεν σε φτάνει η φωνή μου, δε σε αγγίζει η κραυγή.

Και σφίγγω την γροθιά μου και φωνάζω και σπαράζω,

με τυλίγει η μοναξιά μου και το πλήθος τραγουδά

και μόνη τριγυρνώ μέσα στο πλήθος που σκοτώνει

ό, τι έχω αγαπήσει, ότι ακόμα αγαπώ