ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ [TO KHARTINO VASILIO] lyrics

Γράφω από παιδί... Αλλά η ζωή αυτή δεν έχει χώρο για καλλιτέχνες, μου 'παν.

Εγώ το μόνο που τους ζήτησα ήταν να γράψω μια τελευταία ιστορία,

όμως μέχρι να τη γράψω ήταν πια αργά

και μου φόρεσαν το κουστούμι πριν καλά καλά προλάβω να τη διαβάσω.

Αυτή είναι μια ιστορία για πρίγκιπες, νεκρές πριγκίπισσες, για μάγισσες και φαντάσματα,

αλλά αυτή είναι μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή, γιατί είναι μια ιστορία για νικητές και ηττημένους...

Μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους...

Δεν υπάρχει δυσκολότερος πρόλογος από τον πρόλογο της ανθολογίας μίας ήττας.

Άρα, χωρίς πολλά πολλά...

Καλωσορίσατε φίλοι μου στο Χάρτινο Βασίλειο

κι όσο για την ιστορία της ζωής μας ησυχάστε,

θα φτάσουμε κι εκεί...

Καθίστε αναπαυτικά

και μη σκέφτεστε για λίγο το ζυγό και το πού γέρνει,

απολαύστε γρανίτα ή ποπ κορν,

απολαύστε το θέαμα,

απολαύστε τις λίγες μέρες που σας μένουν...

Αγαπημένη μου, μην είσαι θυμωμένη που

σε πάω μόνο σε μέρη αστικά, ντύσου καλά,

απόψε είμαστε καλεσμένοι στου παλατιού την αυλή,

να δούμε από κοντά τον βασιλιά και την βασίλισσα.

Αφού μπούμε στο χώρο,

παρατήρησε πως κανένας δεν έφερε δώρο,

όλοι ήρθαν με δόλο,

πως μόνο εκείνοι αξίζουν το θρόνο του βασιλιά,

μα εκείνος γνωρίζει καλά, πως όλο το μέρος του ανήκει,

πως όλοι για κείνον δουλεύουν σε τούτα τα τείχη,

γιατί τα πλήθη έχουν μέσα τους τον βασιλιά.

Τα χέρια του τρίβει, τραπέζια γεμάτα,

η μπάντα τον θλίβει, μα η μάσκα το κρύβει,

ο πρίγκιπας θέλει να ανοίξει τα μάτια του κόσμου,

μα δεν τον ταράζει διόλου.

Το πρόσωπό του δε βλέπει κανείς,

το φανερώνει ελάχιστα,

ήλπιζα να σου μιλήσω μα δες,

κατά φωνή!

Κατεβαίνει η βασίλισσα.

Γύρω σιωπή, κανείς δε μιλά,

οι μουσικοί έχουν μείνει ακίνητοι,

αφενός, και αμίλητοι όλοι, ψίθυροι σκόρπιοι

απ' τις καλεσμένες, που υποστηρίζουν θερμά

ότι μόνο οι κορδέλες και τα χρυσαφικά που φορά

την έχουν κάνει σ' όλους να 'ναι τόσο περιζήτητη.

Α, να κι οι ηλίθιοι!

Όλοι εκείνοι που αντίκρυ της βρέθηκαν μία μοιραία φορά

Και έτσι ανήθικα φωνάζουν πως πρέπει να φύγει,

μα δες πως περνά κι ανοίγει κουβέντα με όλους

κι όταν ρίξει τους τόνους, αφήνει μια γεύση στα χείλη γλυκιά

κι έπειτα ευθυγραμμίζει τους ώμους.

Ερωτικά προχωρά στο κέντρο του χώρου

κεντρίζει τα μάτια του κόσμου που χειροκροτά

κι επιτόπου κοιτά προς το θρόνο του βασιλιά και ζητάει

απ' τη μπάντα να παίξει γι' αυτούς μια ασάφεια,

πίσω απ' τις μάσκες που ράγισαν,

χορεύουν στο τραγούδι ο Εγωισμός κι η Ανασφάλεια.

Αυτά είν' τα ράφια μου; Όχι, αυτά είναι λόφοι

και της σελίδας μου το άσπρο, τείχη από κάστρο

και το τετράδιο, η αυλή του βασιλιά,

ένα βασίλειο που είχα καιρό να το πλησιάσω...

Και κοντοστέκομαι την πύλη πριν περάσω...

Στην πύλη μπροστά μ' υποδέχεται ένα κοράκι που παίζει αυλό

και τα παιδάκια υπακούν το σκοπό, μα αυτό που παίζει είν' απλό

και κάπου το 'χω ξανακούσει θαρρώ.

Ο αδερφός μου με νανούριζε μ' αυτό, μα πάνε χρόνια...

Και σ' ένα απ' τα καπηλειά το βράδυ στήνουν τα ψώνια χορό,

οι αφεντάδες που λεν' στα τραγούδια τους για το χρυσό

κι έξω από την πόρτα κάποιοι, λεν' άλλα λόγια στο σοκάκι, αλλά στον ίδιο ρυθμό

και μόλις βγουν οι αφεντάδες το βουλώνουνε.

Γιατί αν δε βγάλουν οι πρώτοι μισθό, θα πεινάσουνε και οι δεύτεροι,

γι' αυτό λένε για το αφεντικό, μα και για το αυθεντικό,

μέχρι που πρωινό χαράζει

και στο στάβλο του αφέντη πάνε για μερτικό.

Ενώ την ίδια ώρα άλλοι συντηρούν το ίδιο ψέμα, από την άλλη,

βγάζοντας παθιασμένους λόγους για τη βιοπάλη,

με τον ίδιο οβολό ανά κεφάλι, αλλά και πάλι,

το σχοινί για να σταθεί πάντα θα το τραβάνε δυο.

Κι είναι το βράδυ ερπετά που ουρλιάζουν, καθώς επωάζουν τα αβγά

που τους απογόνους τους βγάζουν, που τόσο πολύ τους μοιάζουν,

που γεννάνε κι αυτά όμοια πλάσματα

κι αλλάζουν δέρμα όταν μείνουνε νηστικά.

Κι αυτά δεν είναι μυστικά,

μα στην εξορία μου έζησα τόσο που ίσως τα έχασα,

όσοι ήξερα εδώ γύρω είν' φαντάσματα πια.

Βγάλε μαντάτο πως επέστρεψα

κι έχω κάνει το μίσος μου θηλιά...

Ήρθε το τέλος! (x3)

Κι αν σε ρωτήσουν ποιοι σου το 'πανε πες τους:

Πρίγκιπες Μιας Χρήσης! (x4)