Απ' τη ζωή μου τη φριχτή
μέχρι τα τώρα είχα δεχτεί
τόσα χαστούκια μαζεμένα. (×2)
Μέρα καλή δεν έχω δει,
μου 'λειπε μόνο δηλαδή
ένα χαστούκι κι από σένα. (×2)
Για το χαστούκι σου αυτό
δεν πρόκειται να σου κλαφτώ,
ούτε μαράζι να το βάλω. (×2)
Κι συλλογιέμαι πως καμιά
να πάθω δεν μπορώ ζημιά
μ' ένα χαστούκι παραπάνω. (×2)
Χτύπα λοιπόν, χτύπα γερά,
χτύπα με ακόμα μια φορά,
αφού το κέφι σου το θέλει. (×2)
Μα να θυμάσαι όπου πας,
είν' ανανδρία να χτυπάς
ένα ανθρώπινο κουρέλι. (×2)