Σ’ αυτή τη γωνιά στην ίδια την θέση
τα βράδια ν’αρέσει να κάθομαι μόνη,
σ’ αυτή τη γωνιά εσύ μ’ είχες φέρει
και κάποιο γκαρσόνι μονάχα με ξέρει.
Γι’ αυτό και μου κάνει συχνά τα χατήρια,
σερβίρει όπως πρώτα τα δυο μας ποτήρια,
μ’ ανάβουν τα φώτα και τ’ όνειρο σβήνει,
αχ το `να ποτήρι γεμάτο έχει μείνει,
μ’ ανάβουν τα φώτα και τ’ όνειρο σβήνει
αχ το `να ποτήρι γεμάτο έχει μείνει.
Σ’ αυτή τη γωνιά στην ίδια την άκρη
ποιος κρύβει ένα δάκρυ, ποιος νιώθει ένα πόνο,
σ’ αυτή τη γωνιά ξημέρωσα μόνη
και κάποιο γκαρσόνι με σκέφτεται μόνο.
Γι’ αυτό και μου κάνει συχνά τα χατήρια,
σερβίρει όπως πρώτα τα δυο μας ποτήρια,
μ’ ανάβουν τα φώτα και τ’ όνειρο σβήνει,
αχ το `να ποτήρι γεμάτο έχει μείνει,
μ’ ανάβουν τα φώτα και τ’ όνειρο σβήνει
αχ το `να ποτήρι γεμάτο έχει μείνει.