Σε κέντρο παραλιακό
το φίλο μου τον καρδιακό
τον βρήκε απ’ έξω φονικό,
έναν παλιό λογαριασμό
δυο μάγκες τού πληρώσανε
και έξω τον μαχαιρώσανε.
Κι εγώ με κέφι ντέρτικο
εχόρευα ζεϊμπέκικο.
Φονιάδες δεν βρεθήκανε
στη φυλακή δεν μπήκανε,
πήρε μαζί το φονικό
κι όλου του κόσμου τ’ άδικο
που μ’ έκανε κατάδικο
να τον θυμάμαι, να πονώ,
μες στο ντουνιά το ψεύτικο
να κλαίω στο ζεϊμπέκικο.
Στου μπουζουκιού τον χαλασμό
λες κι άκουσα φωνή, λυγμό
φωνή με δίχως γυρισμό.
Πώς να περάσει απ’ το μυαλό;
Καθώς το τέλι χτύπαγε
κι ο φίλος μου ξεψύχαγε.
Κι εγώ με κέφι ντέρτικο
εχόρευα ζεϊμπέκικο.