Περιμένω την ανατολή
Ατενίζοντας σεμνά μες το πιο κρύο πρωινό
Μόλις ήρθε είπες ψέματα
Αγκαλιάζοντας μας πάνω στις περήφανες κορυφές δέντρων του φθινοπώρου
Στέκομαι ακίνητος
Σε μια παρέλαση τρεχούμενης βροχής
Δε μπορώ να ακούσω τη φωνή σου
Καθώς πέφτω ξανά
Η αφοσίωση ξεφεύγει
Και αγκομαχάω στη στεναχώρια
Στις ίδιες μου τις στάχτες στέκομαι χωρίς ψυχή
Κλαμμένη ψιθύρισε: "Το ξέρω..."
Περπατήσαμε μες τη νύχτα
Πρέπει να σου πω αντίο;
Γιατί δε μπορείς να δεις ότι προσπαθώ
Όταν κάθε δάκρυ που ρίχνω
Είναι για σένα;