Θα διασχίσω θάλασσες κι ωκεανούς,
πάνω από δάση με τα δέντρα μαυρισμένα·
κι από κοιλάδες τρόμου, που δεν βάζει ο νους,
για να βρεθώ δίπλα σε σένα.
Και μέσα απ’ τις απέραντες πεδιάδες της ερήμου
και πάνω από βουνά στις φλόγες τυλιγμένα·
μέσ’ από ανέμους που βογκάν κι ορμητικές βροχές,
για να βρεθώ δίπλα σε σένα.
Για κάθε μίλι που διανύω, κάθε λεπτό,
κυλάει κι από ένα δάκρυ τόσο δα μικρό.
Και νοιώθω πως αδυνατώ, να το εξηγήσω,
μικρή μου, όσο κι αν προσπαθήσω.
Μέσα απ’ την νύχτα όταν συγκρούονται τ’ αστέρια,
πέτρινα δάση θα διαβώ, απολιθωμένα,
πάνω από σύνορα που μας χωρίζουν, θα περάσω,
για να βρεθώ δίπλα σε σένα.
Για κάθε μίλι που διανύω, κάθε λεπτό,
κυλάει κι από ένα δάκρυ μοναχό.
Και νοιώθω πως αδυνατώ, να το εξηγήσω,
μικρή μου, όσο κι αν προσπαθήσω.
Γιατί ένα πράγμα ξέρω μόνο, κι αυτό φτάνει:
η αγάπη επί πτερύγων καταφθάνει,
κι απόψε θέλω πλάι σου να σταθώ,
αλλ’ αύριο θα πετάξω, θα χαθώ.
Απ’ τα ωκεάνεια βάθη ως την ψηλότερη κορφή,
τα σύνορα του ύπνου σου θα διαβώ.
Κι απ’ την κοιλάδα που σιωπή θανάτου επικρατεί,
θα ’ρθω στο πλάι σου να σταθώ.
Και θα περάσω μέσ’ από ερημιές,
εκεί που τα θεριά κλίνουν τις κεφαλές.
Ποτέ δεν θα ησυχάσω, δεν θα αναπαυτώ,
αγάπη μου, μέχρι στο πλάι σου να σταθώ.
Με κάθε μίλι που διανύω, κάθε λεπτό,
η απόσταση κι ο χρόνος καταλύονται· κι αυτό,
μικρή μου, δεν μπορώ να το εξηγήσω,
όσο κι αν προσπαθήσω.
Γιατί ένα πράγμα ξέρω μόνο, κι αυτό φτάνει:
η αγάπη επί πτερύγων καταφθάνει,
κι απόψε θέλω πλάι σου να σταθώ,
αλλ’ αύριο θα πετάξω, θα χαθώ.
Η αγάπη με την μέρα, ταυτοχρόνως, ανατέλλει
κι απόψε στο πλευρό σου θα σταθώ,
αλλ’ αύριο θα πετάξω, θα χαθώ,
αλλ’ αύριο θα πετάξω, θα χαθώ,
αλλ’ αύριο θα πετάξω, θα χαθώ.
Μετάφραση: Γιώργος Ζούκας