[Στροφή 1]
Αν ήθελα να μάθω με ποια έβγαινες
όσο έλειπα, θα σε είχα ρωτήσει
Είναι το είδος του ψύχους που θολώνει το παρμπρίζ
μα το ένιωσα όταν πέρασα από δίπλα σου
Υπάρχει ένας πόνος μέσα σου, βαλμένος από τον πόνο μέσα μου
μα αν σου κάνει το ίδιο
μου κάνει το ίδιο και μένα
[Ρεφραίν]
Συνεπώς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι πατσίσαμε
μπορείς να με φωνάζεις "μωρό μου" για το σαββατοκύριακο
είν' η εποχή γαμώτο, κατέγραψέ το
Μένω στους δικούς μου
και εκείνος ο δρόμος που επέλεξαν λίγοι φαίνεται πολύ ωραίος πλέον
και πάντοτε οδηγεί σε σένα στη γεννέτειρά μου
[Στροφή 2]
Παρκάρω το αμάξι μου μεταξύ της εκκλησίας των Μεθοδιστών
και του τότε σχολείου μας
Οι γιορτές μένουν σα κακή κολώνια
μπορείς να τρέξεις μα μόνο μέχρι ένα όριο
Δραπέτευσα κι εγώ απ' αυτό, θυμήσου που με είδες να φεύγω
μα είναι εντάξει μαζί σου, είναι εντάξει μαζί μου
[Ρεφραίν]
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πατσίσαμε
μπορείς να με φωνάζεις "μωρό μου" για το σαββατοκύριακο
είν' η εποχή γαμώτο, κατέγραψέ το
Μένω στους δικούς μου
και εκείνος ο δρόμος που επέλεξαν λίγοι φαίνεται πολύ ωραίος πλέον
Ο χρόνος φεύγει, άνω κάτω σα τη λάσπη στα λάστιχα του φορτηγού σου
πλέον μου λείπει το χαμόγελό σου, άκουσε με
Θα μπορούσαμε να σουλατσάρουμε στα πέριξ
και εκείνος ο δρόμος που επέλεξαν λίγοι φαίνεται πολύ ωραίος πλέον
και πάντοτε οδηγεί σε σένα στη γεννέτειρά μου
[Γέφυρα]
Ας κοιμηθούμε για το μισό της μέρας, ένεκα των παλιών ημερών
δε θα σου ζητήσω να μείνεις αν δε μου ζητήσεις να μείνω
Έτσι, θα γυρίσω πίσω στο Λος Άντζελες και τους υποτιθέμενους φίλους
που θα γράψουν βιβλία για μένα, αν ποτέ τα καταφέρω
και θα αναρωτηθούν για τη μοναδική ψυχή
που μπορεί να καταλάβει πότε γελάω στα ψέματα
Και ξέρω πως πληγώνω την ίδια μου τη καρδιά
που αφήνω το πιο ζεστό κρεβάτι που ξάπλωσα ποτέ
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πατσίσαμε
παρόλο που φεύγω
Και θα είμαι ολόδικη σου για το σαββατοκύριακο,
είν' η εποχή γαμώτο
[Ρεφραίν]
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πατσίσαμε
μπορείς να με φωνάζεις "μωρό μου" για το σαββατοκύριακο
είν' η εποχή γαμώτο, κατέγραψέ το
Μένω στους δικούς μου
και εκείνος ο δρόμος που επέλεξαν λίγοι φαίνεται πολύ ωραίος πλέον
Ο χρόνος φεύγει, άνω κάτω σα τη λάσπη στα λάστιχα του φορτηγού σου
πλέον μου λείπει το χαμόγελό σου, άκουσε με
Θα μπορούσαμε να σουλατσάρουμε στα πέριξ
και εκείνος ο δρόμος που επέλεξαν λίγοι φαίνεται πολύ ωραίος πλέον
και πάντοτε οδηγεί σε σένα στη γεννέτειρά μου
['Εξοδος]
Και πάντοτε οδηγεί σε σένα στη γεννέτειρά μου