Το ίδιο έργο σε επανάληψη
ώρα για δράμα, μα προχώρα.
Με έχει τάμα η εγκατάλειψη
και αυτή η κατηφόρα
στις μοναξιάς τη χώρα.
Άδικο – ο έρωτας να καίγεται,
τι νιώθω να μη λέγεται,
η άνοιξη να έρχεται
και εσύ να λείπεις.
Άδικο – να ζω την ευτυχία μας,
σε μια φωτογραφία μας,
σε κούρασε η πορεία μας,
εγκαταλείπεις.
Ότι αγαπάω με αδικεί
και ποτέ δεν πιάνει η ευχή,
να επηρεάζομαι
από τη λογική.
Ότι αγαπάω με αδικεί,
όπως η ζωή, όπως και εσύ,
όταν σε χρειάζομαι,
ποτέ δεν είσαι εκεί.
Το ίδιο έργο… οι ίδιοι διάλογοι,
τέρμα… δεν θέλω άλλο ψέμα,
του κόσμου οι μόνοι και οι παράλογοι,
με αισθήματα καμένα,
ταιριάζουν πια σε εμένα.
Άδικο – ο έρωτας να καίγεται,
τι νιώθω να μη λέγεται,
η άνοιξη να έρχεται
και εσύ να λείπεις.
Άδικο – να ζω την ευτυχία μας,
σε μια φωτογραφία μας,
σε κούρασε η πορεία μας,
εγκαταλείπεις.
Ότι αγαπάω με αδικεί
και ποτέ δεν πιάνει η ευχή,
να επηρεάζομαι
από τη λογική.
Ότι αγαπάω με αδικεί,
όπως η ζωή, όπως και εσύ,
όταν σε χρειάζομαι,
ποτέ δεν είσαι εκεί.