Αυτό το χώμα ανήκει σ' αυτούς και σε 'μας
Ανάμεσα στους ωκεανούς μας
Ανάμεσα στα τεράστια δάση
Και στα μικρά ρυάκια του κόλπου
Αυτό το χώμα ανήκει σ' αυτούς και σε 'μας
Καθώς βαδίζοντας πάνω στις κορδέλες των λεωφόρων
Το σκέπασμα μου είναι ο ατέλειωτος ουρανός
Κι όταν με πιάνει ο ύπνος
Πάνω στη χρυσαφένια κοιλάδα, τότε φωνάζω:
Αυτό το χώμα ανήκει σ' αυτούς και σε 'μας
Είμαι ένας περιπλανώμενος πλάνητας
Που τα βήματα του ακολουθούν
Στην όποια πορεία τον οδηγούν
Στον αστραφτερό διαμαντένιο αμμόλοφο,
Και μια φωνή από παντού μου φωνάζει:
Αυτό το χώμα ανήκει σ' αυτούς και σε 'μας
Αυτοί έχτισαν ένα πανύψηλο τοίχο για να μ' εμποδίσουν
Και κρέμασαν και πάνω του και μια ταμπέλα:
''Ιδιωτική Ιδιοκτησία''
Αλλά απ' την πίσω πλευρά του τοίχου δεν έγραψαν τίποτα
Κι έτσι αυτό το χώμα ανήκει σ' αυτούς και σε 'μας
Και σαν προβάλλει η ανατολή του ήλιου,
ξέρω ότι έχει έρθει η ώρα για βόλτες
Στα σταρένια λιβάδια που λικνίζονται
Και όπου τα συννεφα της σκόνης κυλάνε σαν μπάλες,
Η φωνή μού ψάλλει καθώς η ομίχλη διαλύεται
Αυτό το χώμα ανήκει σ' αυτούς και σε 'μας
Κανένας δεν υπάρχει σ' αυτήν τη ζωή
Για να μου σταθεί εμπόδιο,
Στην πορεία μου στις ελεύθερες λεωφόρους,
Κανένας δεν υπάρχει σ' αυτήν τη ζωή
Για να με γυρίσει πίσω
Γιατί αυτό το χώμα ανήκει σ' αυτούς και σε 'μας
Ένα λαμπερό πρωινό κάτω απ' τη σκιά του καμπαναριού
Στα γραφεία της κοινωνικής βοήθειας
Είδα τους δικούς μου ανθρώπους
Πεινασμένους στη σειρά,
Κάθησα σε μια γωνία κι αναρωτήθηκα
Ότι αυτό το χώμα ανήκει σ' αυτούς και σε 'μας