Deszcz tłucze o szyby mego okna,
jego symfonia odbija się echem w mych wnętrznościach.
Mój wzrok błądzi po ścianach tego pokoju,
by sprawdzić rozmiar mego grobowca.
Jestem jak pogrzebany Cyklop,
jestem duszą błądzącą bez celu,
płaczę wśród sztucznych kwiatów,
nie zwracając uwagi na kiwające się drzwi.
Wycinki ze starych gazet
leżą rozrzucone na podłodze,
poplamione winem z potłuczonego kieliszka,
słowa bez znaczenia, pożółkłe ze starości.
Wyblakłe zdjęcia eksponujące ból,
celuloidowe pijawki wysysające krew z mego umysłu.
Już skończyłaś bawić się w kata,
kości do gry zadecydowały o mym losie.
Poradź, proszę, poradź mi!
Ten całun chyba mi nie wystarczy?
I tak zaczynam tkać pajęczą sieć.
Starając się odrzucić te lepkie wspomnienia
tylko nurzam się w naszej przeszłości.
Swymi wymówkami sam plotę pajęczą sieć.
Jej nitki - wierzę i modlę się o to - będą wieczne.
Ach, proszę bądźcie wieczne!
Pułapka na muchy potrzebuje owada,
bluszcz pieści ściany,
igły uprawiają seks z narkomanami,
syreny uwodzą swym śpiewem.
Pewność siebie opuściła mnie,
porzucając mnie, tak jak Ty.
Zdezorientowany i odtrącony, wzgardzony i osamotniony
całuję alienacje w jej rozgorączkowane czoło.
Czuję się bezpiecznie, ale grozi mi zapomnienie.
Twoje racje były przecież oczywiste,
tak ocenili to moi przyjaciele,
Ja tylko żartowałem z Twych łez,
lecz nawet błazen potrafi zapłakać!
Zrozumiałem, że to ja trzymam klucz do wolności.
Nie pozwolę by moim życiem rządziły nici pajęczyny.
Nadszedł czas aby podjąć decyzje.
Coś trzeba koniecznie zmienić.
Zrozumiałem, że to ja trzymam klucz do wolności.
Nie pozwolę by moim życiem rządziły nici pajęczyny.
Nadszedł czas aby podjąć decyzje.
Coś trzeba koniecznie zmienić.
Opuszczam Cię, przeszłość powiedziała już swoje.
Już Cię prawie zapomniałem, cierniu w mym sercu.
W końcu podjąłem decyzję, podjąłem decyzję.
Pokonałem me lęki i ten ognisty całun.
I tak zniszczyłem pajęczą sieć.