Merhaba eski dostum karanlık
Seninle tekrar konuşmaya geldim
Çünkü sessizce sürünen bir vizyon
Tohumlarını bıraktı ben uyurken
Ve beynime dikilmiş olan vizyon
Hala barınıyor
Sessizliğin sesi içinde
Huzursuz rüyalarda yalnız başıma yürüdüm
Arnavut kaldırımlı dar sokaklarda
Sokak lambasının halesinin* altında
Yakamı soğuğa ve neme çevirdim**
Geceyi bölen bir neon ışığının parlamasıyla gözlerim bıçaklandığında
Ve sessizliğin sesine temas ettiğinde
Ve çıplak ışıkta
On bin insan gördüm, belki de daha fazla
Ses çıkarmadan konuşan insanlar
Dinlemeden duyan insanlar
Seslerin hiç katılmadığı şarkılar yazan insanlar
Ve kimse cesaret edemiyor
Sessizliğin sesini rahatsız etmeye
''Aptallar'', dedim, bilmiyorsunuz
Sessizlik kanser gibi büyür
Dinleyin sözlerimi belki sizi eğitebilirim
Tutun kollarımdan belki size ulaşabilirim
Ama benim sözlerim, sessiz yağmur damlaları gibi düştüler
Ve sessizliğin kuyularında yankı yaptılar
Ve insanlar boyun eğip dua ettiler
Yarattıkları neon tanrıya
Ve işaret aniden uyarı verdi
Uyarısı oluşturduğu kelimelerde
Ve alamet dedi ki,
Peygamberlerin sözleri tünel duvarlarında ve evlerin koridorlarında yazıyor
Ve sessizliğin sesine fısıldadı