The Sound of Silence [Thai translation]

สวัสดีความมืดมิด เพื่อนเก่าของฉัน

และแล้วฉันก็กลับมาหาเธออีก

เพราะภาพแห่งจินตนาการค่อยเริ่มเกิดขึ้นทีละน้อย

เมล็ดพันธุ์แห่งจินตภาพนี้ถูกเพาะไว้ในขณะที่ฉันกำลังนอนหลับ

และก็เติบโตขึ้นในหัวสมองของฉัน

ยังคงอยู่

ในโลกแห่งความเงียบเหงา

ฉันเดินอยู่เพียงลำพังในความฝันอันวุ่นวาย

เดินผ่านถนนหินปูนแคบ ๆ

ภายใต้แสงไฟดวงกลมของถนน

ฉันยกปกเสื้อขึ้นเพื่อป้องกันจากความเหน็บหนาวและชื้น

เมื่อแสงไฟนีออนแว่บเข้ามาในตาอย่างจัง

เหมือนสายฟ้าฟาดผ่าน

และสัมผัสแห่งความเงียบงัน

ในแสงสว่างจ้าที่ฉันเห็น

มีผู้คนนับหมื่น หรืออาจจะมากกว่านั้น

เสียงผู้คนอื้ออึงเต็มไปหมดแต่ไม่ใช่เสียงพูดคุยกัน

บางคนได้ยินเสียงแต่ก็ไม่ใส่ใจว่าอีกคนพูดอะไร

บางคนแต่งเพลงมาแต่ไม่มีโอกาสได้ร้องให้ฟัง

ดูเหมือนไม่มีใครจะกล้าท้าทาย

เข้าไปวุ่นวายและแทรกแซงความเงียบสงัด

“ช่างโง่เง่าจริง” ฉันพูด “ไม่รู้กันเลยเหรอว่า

ความเงียบก็เปรียบเสมือนเนื้อร้ายที่กำลังโตขึ้นทุกวัน

ลองฟังคำพูดฉันนะอาจจะสอนเธอได้

จับแขนฉันไว้ถ้าจะช่วยประคับประคองได้”

แต่คำพูดของฉันก็เหมือนถูกพัดพาหายไปกับความเงียบ

และเสียงที่สะท้อนกลับมาก็คือความเงียบ

ผู้คนโค้งคำนับและสวดอ้อนวอน

ให้กับพระเจ้าที่ประดับแสงไฟนีออนที่พวกเขาสร้างขึ้น

และป้ายสัญญาณที่มีแสงไฟกับข้อความเตือน

ในคำที่เรียงเป็นรูปประโยค

ที่ป้ายระบุไว้ว่า “คำสั่งสอนของศาสดาพยากรณ์

ถูกเขียนไว้บนกำแพงของรถไฟฟ้าใต้ดิน

และตามที่พักอาศัย

และกระซิบผ่านมายังโลกแห่งความเงียบ”