Здраво, мраку, стар пријателу
Дојдов пак со тебе да зборувам
Бидејќи една визија полека се привлекува
Ја оставила својата семка додека сум спиел јас
И таа визија што била вметната во мојот ум
Сеуште останува
Внатре, во звукот на тишината
Во немирни сништа, чекорев сам
По тесни улички поплочени со камен
Под ореолот на една улична светилка
Ја свртев јаката наспроти студот и влагата
Кога очиве ги прободе блесок неонска светлина
Која ја распоруваше ноќта
И го допираше звукот на тишината
И во голата светлина јас видов
Десет илјади луѓе, можеби повеќе
Луѓе кои зборуваа без да кажат
Луѓе кои слушаа без да чујат
Луѓе кои пишуваа песни што глас не ќе ги сподели
И никој не се осудуваше
Да го вознемри звукот на тишината
„Будали,“ реков јас, „па вие не знаете [дека]
Тишината е како рак кој расте
Чујте ги моите зборови, како би можел да ве научам
Фатете ме за раце, како би можел да ве дофатам“
Но моите зборови, како тивки капки дождовни паѓаа
И одекнуваа во бунарите на тишината
И луѓето се поклонуваа и се молеа
Пред неонскиот бог кој го создале
И неонскиот знак го оттрепери своето предупредување
Во зборовите што ги формираше
Па знакот кажа „Зборовите на пророците
Се испишани по тунелите на подземните железници
И влезови на згради
И се шепотени во звукот на тишината“