Halló myrkur, gamli vinur
Ég kom til að tala við þig á ný
Því að draumsýn sem laumast hljótt
Skaut fræjum sínum þar sem ég svaf
Og sýnin sem var sáð í heilann minn
Er þar enn
Innan um hljóðið af þögninni.
Í hvíldarlausum draumum gekk ég einn
Eftir mjóum strætum lögðum steinum
Undir ljóma ljósastaurs
Sneri ég kraganum mínum að kuldanum og vætunni
Þegar augun mín voru stungin af leiftri af neonskilti
Sem klauf nóttina
Og snerti hljóðið af þögninni.
Og í beru ljósinu sá ég
Tíu þúsund manns eða meir
Fólk sem talar án þess að mæla
Fólk sem heyrir án þess að hlusta
Fólk sem skrifar lög sem raddir munu aldrei deila
Enginn þorði
Að trufla hljóðið af þögninni.
"Flón" sagði ég, "Þið vitið ei
Þögnin vex eins og krabbamein
Heyrið orðin sem ég kenni kannski
Takið í hendur mínar sem ég rétti ykkur kannski"
En orðin mín fellu eins og hljóðir regndropar
Og bergmáluðu í brunnum þagnarinnar.
Og fólkið hneigði sig og bað
Til neonguðsins sem það skóp
Og skiltið sendi út viðvörun sína
Með orðunum sem það myndaði
Og skiltið sagði "Orð spámannanna
Eru rituð á veggi undirganganna
Og blokkarganganna
Og hvísluð í hljóðum þagnarinnar.