Hallo duisternis, mijn oude vriend
Ik kom weer met je praten
Want een visioen plaagt me
Laat zijn zaad achter terwijl ik slaap
En het visioen is geplant in mijn gedachten
Toch blijft
Vanbinnen het geluid van stilte
In rusteloze dromen liep ik alleen
Nauwe straten van kinderkopjes
Onder het licht van een straatlantaarn
Ik draaide mijn kraag naar de kou en de damp
Wanneer mijn ogen gestoken worden door het felle neonlicht
Dat de nacht in tweeen spleet
En geraakt door het geluid van stilte
En in het naakte licht zag ik
Tienduizend mensen misschien meer
Mensen sprekend zonder te praten
Mensen horend zonder te luisteren
Mensen schrijven liedjes dat niemand zal zingen
En niemand durfde
Het geluid van stilte lastig te vallen
'Idioten' zei ik, 'Jullie weten niet
Dat stilte als kanker groeit.
Hoor mijn worden ze leren je misschien iets,
Pak mijn armen ze kunnen je misschien aanraken.'
Maar mijn woorden vielen als stille regendruppels,
En echoden in de putten van stilte
En de mensen bogen en bidden
Naar de neon god die ze gemaakt hadden
En het teken flitste uit zijn waarschuwing
In de woorden die zich vormden
En het teken zei, 'de woorden van de profeten zijn geschreven
Op de muren van de metro
En flatgebouwen.'
En fluisterden het geluid van stilte