Вiтай цемра, вось iзноý
размаýляць с табой прыйшоý
Бо ý снах сваволяць неспадзяваныя ýяýленнi,
што пакiдаюць у галаве насенне.
Парасткоý тых, нажаль, не магу пазбавiцца ýжо
квiтнеюць ýздоýж
i поперак нясцерпнага цiха
У бясконцых марах йшоý адзiн
праз брукаванак сэрпантын
Вiльготай вулiц з’зяе ледзь-ледзь лiхтар,
зiмнотай за каýнер хаваю твар.
Знянацку ýсё навокал асвяцiла зыркае нэону святло
быццам ночы не было
святло пабiла цiха цемры
У тым святле я ýгледзiць здолеý
дзесяць тысяч асобаý цi мо i болей
Яны гутараць не адчыняючы iртоý,
яны слухаюць, але ж не чуюць слоý,
яны пiшуць песнi, якiя нiхто не заспявае,
бо адвагi не хапае,
разбiць пякельнасць таго цiха.
Сляпакi, азiрнiцеся! цi недарма
маýклiвасць жарэ свет нiбыта пухлiна
Слухайце, я магу патлумачыць ды навучыць:
трэба пабрацца за рукi, каб перамагчы.
Але словы мае знiкалi нiбы кроплi ý дажджы,
адбiвалiся ý калодзежы
рэхам цiха
I людзi ýклёнчылi ды малiлi
цялё з нэону, што сабе стварылi.
Святло зноýкi няспынна заблiскала,
з лiтараý словы паскладала
Абвясцiла, што зараз прароцтваý словы
будуць з’яýляцца ý метро на сценах
цi ý арэндаваных кватэрах.
I наш нясмелы шэпат пераможа цiха