Përshëndetje terr, mik i vjetër
Erdha te nis me ty nje bisede tjeter
Se një vegim , lehte me pershkoi
Ndërsa une flija,farerat i leshoi
Dhe vegimi
Që në trurin tim ka hedhur rrenje
Po qendron
Ne tingullin e heshtjes
Në ëndrrat e trazuara eca ne vetmi
Nëpër udhët e ngushta prej kalldrëmi
Nën shkelqimin e rruges me poca ndricimi
E mblodha jakën prej te ftohtit me lagështi
Kur sytë mi verboi
Vezullimi qe një drite neoni leshoi
E natën pershkoi
Dhe preku tingullin e heshtjes
Dhe nen driten e qarte pashë une
Mijëra njerëz , mbase me shume
Njerëzit flisnin pa thene asgje
Njerezit degjonin pa ndier gje
Njerezit shkruanin kenge qe zerat kurre s'kendojne
dhe asnje nga ata s'guxoi
Te shqetësoi tingullin e heshtjes
" Te marrë," thash une," ju s'dini se
Heshtja si një kancer rritet mbi dhe' ''
''Dëgjomeni fjalët qe te mund tju mësoj ,
Kapmeni krahët qe te mund tju takoj"
Por fjalët e mia rane si pikat e shiut qete,
Dhe jehuan puseve te heshtjes
Dhe populli u përkul e adhuroi
Perëndine neon qe ai krijoi
Dhe shenja vezulluese paralajmëroi,
Ne fjalet qe ajo formoi
E shenja tha " Fjalët e profetëve
Janë shkruar mureve te nenkalimeve
E kthinave te banesave . "
Dhe pëshpëriti ne tingullin e heshtjes.”