Είμαστε λοιπόν ένα μίλι κάτω απ' τη γη
Και φαντασιώνομαι ότι είναι Χριστούγεννα
Και σε φιλώ με πάθος
Σα να 'ναι το σημαντικότερό μου καθήκον
Κανείς δεν ξέρει
Κανείς δεν μας βλέπει
Καθώς τόσο απερίσκεπτα μεθούν
Και σπαρταράω
Και σπαρταράω
Και σπαρταράω μεσ' στη φιδότρυπα
Έχω βγει, είμαι σ'ένα αμάξι
Κι είναι γεμάτο με ανόητα κορίτσια
Ξέχασα και πώς να μιλώ
Και δε θυμάμαι λέξη
Και τα μάτια μου νιώθω να σκάνε
Και ανοίγουν σα δαμάσκηνα
Και σπαρταράω
Και σπαρταράω
Και σπαρταράω μεσ' στη φιδότρυπα