Yazın sonlarına doğruydu, sonbahar yakındı
Sıcak bir güneş hala gökyüzünü boyuyordu
Çayırlar garip altından bir ışıkla parlıyordu
Ve nehirler gecenin yumuşak pusuna doğru dökülüyordu
Havanın içinden bir ses
Çobanın yerden kalması için işaret verdiğinde
[ÇOBAN:]
"Böyle hüzünle şarkı söyleyen bu yumuşak ses de ne?
Fundalıkta yalnız aranan bu bakire de kim?"
Tonuyla büyülendi, kızın şarkısını takip etti
Güneş alçalmış ve gölgeler uzamışken
Alacakaranlığın loş ışığında, parıldayan çağlayanın yanında
Yosun bağlamış bir taşın üstünde ağlayan genç bir bakire oturuyordu.
[ÇOBAN:]
"Neden böyle hüzünlüsün? Sana olan ne?
Hüzünle söylediğin bu şarkı da ne?"
[BAKİRE:]
"Git buradan çoban! Zayıf kalpleri üzme
Bana yardım edemezsin - her kim olursan!
Yaşlı bir adam doğmuş bir beşikte
Yapılma en az yüz yıllık
Kalbi temiz olan bir oğlan tarafindan kesilmiş bir ağaçtan
Benim kurtarıcım olabilirdi yapabileceğini bilseydi eğer..."