Εάν δεν μου απέμενε τίποτα δικό μου
εκτός από φωτογραφίες σου
οι οποίες διεσώθησαν από την πυρκαγιά,
αυτή τη μοναδική απαίτηση θα είχα:
Να τις κρατήσω εφόσον μπορώ να αναγνώσω
ό,τι έχει μείνει εγχάρακτο στο μέτωπο σου:
Την ισχύν που αναδύεται
κρυφά από τα μάτια σου.
Την ελπίδα και το φως
τα οποία ποτέ δεν θα εκλείψουν.
Και μια υπόσχεση σφραγισμένη,
φυλαγμένη εις το διάβα των αιώνων:
Όποιο κι αν είναι το τίμημα,
πως θα επιβιώσεις αδιαμφισβήτητα,
πως με επιμονή και θάρρος θα θριαμβεύσεις,
όπως ανέκαθεν ενεργούσαμε.
Και μου ανέφερες
πως το δηλητήριο σε ένα φιλί
είναι τα ψέματα από τα χείλη:
οι αλήθειες που ουδέποτε αποκαλύψαμε.
Όταν αισθάνομαι να με καταποντίζουν ψέματα,
περιστοιχίζομαι από τις αναμνήσεις
επειδή είναι το μόνο αναφαίρετο στοιχείο μου.
Και μια υπόσχεση σφραγισμένη,
φυλαγμένη εις το διάβα των αιώνων:
Όποιο κι αν είναι το τίμημα,
πως θα επιβιώσεις αδιαμφισβήτητα,
πως με επιμονή και θάρρος θα θριαμβεύσεις,
όπως ανέκαθεν ενεργούσαμε.
Τα βιβλία έχουν παραμείνει ανοιχτά στο τραπέζι,
οι καμπάνες εξακολουθούν να πάλλονται ελεύθερα,
τα όνειρα εξακολουθούν να παραμένουν αναμνήσεις
και τα τραγούδια έχουν παραμείνει ψαλμωδίες.
Πλέον, η ψυχή μου έχει επεκταθεί από τις ρίζες της
στις μνήμες μου για σένα.
Ταξιδεύει στην ύλη του χωροχρόνου
για να επιστρέψει τους γνωστούς μας
και τις φωτογραφίες που σε απεικονίζουν
οι οποίες διεσώθησαν από τις φλόγες.
Και μια υπόσχεση σφραγισμένη,
φυλαγμένη εις το διάβα των αιώνων:
Όποιο κι αν είναι το τίμημα,
πως θα επιβιώσεις αδιαμφισβήτητα,
πως με επιμονή και θάρρος θα θριαμβεύσεις
και θα κατορθώσεις να αναδυθείς και πάλι.
Μια υπόσχεση πως θα επιβιώσεις,
πως με επιμονή και θάρρος θα θριαμβεύσεις
και πως θα αναζωογονήσεις τον κόσμο,
όπως ανέκαθεν ενεργούσαμε.