Οι τοίχοι ανάμεσα σε εσένα και εμένα
πάντα μας απομακρύνουν
δεν έμεινε τίποτα εκτός από σημάδια
τσακωμός μετά τον τσακωμό
Το κενό ανάμεσα στην ηρεμία και τη οργή μας
όλο και μικραίνει,
εξαφανίζεται αργά, μέρα με τη μέρα
Καθόμουν εκεί στο δωμάτιό μου και σε περίμενα
με περίμενες κι εσύ
Και με κάνει να αναρωτιέμαι
Όσο μεγαλώνω, θα το ξεπεράσω;
Πέρασε πολύς καιρός για τις στιγμές που χάσαμε
Δεν ήξερα τότε ότι θα πονέσει έτσι,
αλλά νομίζω, όσο μεγαλώνω, ίσως να το ξεπεράσω
Πέρασε πολύς καιρός για τις στιγμές που χάσαμε
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ακόμα πονάει έτσι
Ο καιρός ανάμεσα σε αυτά τα λόγια
χτίζουν τις άμυνές μας, ποτέ δεν έβγαζαν νόημα,
με έκανε μόνο να πονάω
Πιστεύεις ότι ο χρόνος θεραπεύει όλες τις πληγές;
Άρχισε να καλυτερεύει,
αλλά είναι εύκολο να μη τσακώνομαι όταν δεν είμαι μαζί σου
Τι περίμενα;
Έπρεπε να είχα πάρει λιγότερα και να σου είχα δώσει περισσότερα
Έπρεπε να είχα διαβρώσει τη θύελλα
Θέλω πολύ να πω
Τι περίμενες;
Θα μπορούσε να ήταν ότι καλύτερο είχαμε ποτέ
Μεγαλώνω
Δεν σε ξεπερνώ
Προσπαθώ
Εύχομαι να μη πονούσε έτσι
Πέρασε πολύς καιρός για τις στιγμές που χάσαμε
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ακόμα πονάει έτσι